cultuur

Girls Go Boom is een organisatie die het beu is dat de Gentse podia vooral gedomineerd worden door witte mannen. Daarom organiseren zij optredens waar ze een veel diversere groep mensen de kans willen geven om het beste van zichzelf te geven. Deze maand komt hun manifest uit, het ideale moment om hen te interviewen.

Brihang, Brihang blijf je nog lang?

“Ik weet nu wie da'k ben, maar niet wat dat er nog komt”, rapt hij. De naam Boudy Verleye zegt wellicht niet veel, maar zijn artiestennaam Brihang doet vast wel een belletje rinkelen. Deze ‘schavuit’ uit Knokke knokt zich een weg naar de top van de hitlijsten.

Het Antagonistisch Festival: is vrijen nu vrij?

Muziekfestivals en literatuurfestivals, daar gaat iedereen wel eens naar toe. Een antagonistisch festival, dat is al iets specialers. Voor het eerst in lange tijd organiseerde ‘t Zal Wel Gaan, een vrijzinnige en taalminnende studentenvereniging voor vrijdenkers, een avond vol met performance, film en gesprek. Maar vooral vol seks, daar ging het namelijk over: “Hoe vrij is vrijen?”

Cultuuragenda

Deurdiscriminatie in de Overpoort

De Overpoortstraat roept voor velen geweldige, gênante of misschien helemaal geen herinneringen op. Het Gentse uitgaansleven is nationaal berucht, maar hier fuiven is niet altijd voor iedereen een feestje.

Recensie: Beats

Het is belangrijk als recensent je eigen positie in vraag te stellen, wordt gezegd. Bij dezen: ik ben studente en zeul dus elke vrijdag een sleurende vermoeidheid mee. De vrijdag waarop de vertoning van Beats plaatsvond, was geen uitzondering. Bombastische verwachtingen vergezelden me in de - overigens koude - cinemazaal. Het ging een energiebom worden, toeschouwers zouden de muziek voelen in elke mogelijke vezel, we zouden raven op onze pluchen stoel. Maar Beats voelde aan als een chocoladetaart zonder chocolade, een rave zonder beats.

Cartoonist Lectrr: aarsmade of ambetanterik?

Steven Degryse is een naam die u waarschijnlijk niet veel zegt. Onder het pseudoniem Lectrr voorziet hij de lezers van De Standaard (en Twitter) dagelijks van kersverse spotprenten. Wie is de mens achter de cartoonist? En hoe ziet hij de wereld?

HHVB: Ironie, maar dan ironisch

Jaarlijks fileert hij de actualiteit met zijn bekende messcherpe en nietsontziende humor. Hij is de schrik van iedere bekende Vlaming, een reuzendoder. Maar genoeg over Geert Hoste, want wij keken naar de conference van Xander De Rycke, en dat was ook best oké.

De maatschappelijke relevantie van cartoons

Een artikel is maar zo goed als de afbeelding die erbij staat. En geen enkele afbeelding springt zo in het oog als een cartoon. Maar wat is een cartoon eigenlijk? En wat is de relevantie van die schijnbaar vluchtig getekende afbeeldingen voor een krant?

Canvas

Recensie: System crasher

'System Crasher' brengt een kind dat niet past binnen het systeem en de regels ervan breekt in beeld. De film gaat over de grenzen van zowel kind als hulpverlener in het Duitse jeugdhulplandschap. Het toont de gebrekkige posttraumatische agressieremming bij kinderen in al haar complexiteit, net zoals de beperkte plaats hiervoor in onze maatschappij.

Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur Bruxelles

'Vluchtmisdrijf' is helaas met rasse schreden zijn plek aan het innemen in het Brusselse vocabularium. Regisseur Eva Cools tracht in de donkerste kant van het verkeer nuance te zoeken en mee te lopen met de razende emoties die rouw, schuld en onzekerheid veroorzaken. Maar een film maken waarvan de hoofdingrediënten rouw, het nachtleven en de mens zijn, zorgt voor het continue balanceren tussen te veel of te weinig doen met pathos.

Gorilla(s) in musea

Als je tijd doorbrengt in musea en geld spendeert in de bijhorende shops, zou deze zin je bekend in de oren moeten klinken: “Do women have to be naked to get into the Met. Museum?” Deze vraag is niet ongegrond, maar gegroeid uit een stevige portie genderongelijkheid in de kunst. Ze zijn met weinig, de vrouwelijke Van Goghs. Correctie: door een androcentrisch beeld van de kunstgeschiedenis lijkt het zo. En daar doet Guerrilla Girls iets aan.

Recensie: And Then We Danced

Het was toch even checken of de technici in Kinepolis de tape niet per ongeluk verwisseld hadden met die van 'Call Me By Your Name'. 'And Then We Danced' behandelt immers exact hetzelfde thema - ontluikende homoseksualiteit -, maar ditmaal niet in een romantisch en pittoresk Italiaans plaatje. Place to be is het veel minder rooskleurige Georgië, waar homoseksualiteit vandaag de dag nog steeds een taboe vormt.

Cultuuragenda

Recensie: Judy

In een verder middelmatige film over het tragische laatste levensjaar van de mythische Judy Garland speelt Renée Zellweger zoals u haar nog nooit eerder zag.

Recensie: Öndög

Een ode aan Mongolië door een Chinese regisseur met een plot waar iedere Duitser trots op zou zijn. 'Öndög' is een film die zo onvoorwaardelijk houdt van één plaats, dat hij misschien wel eens echt internationaal zou kunnen zijn.

Recensie: Little Joe

Met een speelduur van 100 minuten is 'Little Joe' net iets te lang om een aflevering van de populaire Netflixserie 'Black Mirror' te zijn. Jammer, want deze luchtige sciencefictionthriller raakt net dezelfde technologische evolutie-issues aan in een dystopisch wereldbeeld. Dit nog eens op een zodanig slimme en doordachte manier, dat het van de film een memorabele uitschieter maakt op de affiche van Film Fest Gent.

Recensie: Martin Eden

Ruim een eeuw na het verschijnen van het gelijknamige boek van Jack London, vond deze alternatieve verfilming van 'Martin Eden' zijn weg naar het witte doek. Ook deze film baande zich een weg langs de officiële selectieprocedure voor competitiefilms dit jaar op Film Fest Gent. Een synopsis van een staaltje typische Italiaanse cinema.

Zoekveld