Film Fest Gent

 
'Spencer': te veel Hollywood om goed te zijn
 
'Pig': beestig goede Nicolas Cage

Voor dierenliefhebbers voorzag Film Fest Gent een beestige marathonavond. Met 'Pig' levert Nicolas Cage een begeesterende prestatie af die onder de huid kruipt. Varkentje: gewassen.
 
'The Duke' is de filmversie van een dekentje
 
Film Fest Gent: Never Rarely Sometimes Always

Een titel die doet fronsen, maar pijnlijk passend klinkt bij het nieuwe drama van Eliza Hittman, en vooral bij de scène waar hij uit voortkomt. Dit hartverscheurende portret van een ongewenst zwangere tiener laat niemand onberoerd.
 
Recensie: The Twentieth Century

Een surrealistische kijk op de langstzittende eerste minister van Canada, maar ook een satirische analyse van de Canadese identiteit. Geniaal of toch iets te niche voor de gemiddelde kijker?
 
Recensie: Isadora's children

'Isadora's Children' fluistert je stil toe hoe een kwetsbaar lijf toch maar blijft dansen. Een verstilde, introspectieve film, die voor de ene wellicht net té zacht praat. Maar voor liefhebbers van de witruimte tussen geroep, is deze film een fijne verrassing.
 
Recensie: Ghosts

In 'Ghosts' krijg je een dag uit het alledaagse leven van mensen in Istanbul. Verschillende figuren met veel verhalen, die allemaal een weg voor zichzelf proberen te vinden in het nieuwe oerconservatieve Turkije.
 
Recensie: Delphine et Carole, insoumuses

'Delphine & Carole' is een ketting aan fragmenten, een losgeslagen camera die in het Frankrijk van soixante-dix het patriarchaat neerknalt. Een documentaire waar de crème de la crème van het Franse naoorlogs feminisme verschijnt, en revolutie loert achter elke shot.
 
Recensie: I Care a Lot

Een film over zeer serieuze onderwerpen hoeft op zich niet somber te zijn. Het levende bewijs daarvan vind je in 'I Care a Lot' waarin met vuurwerk een wanhopig verhaal verteld wordt over het uit de hand gelopen kapitalisme.
 
Recensie: Ein Fisch, der auf dem Rücken schwimmt

In deze film krijgen we een intens en gedetailleerd portret dat probeert om te gaan met verlies en nieuwe liefde. Het is zeker geen film om rustig popcorn bij te eten, maar een aanrader voor de kijker die graag lang op een film blijft kauwen.
 
Recensie: My Salinger Year

'My Salinger Year' is zo een film die schreeuwt om popcorn. Tegen het einde van je popcorndoos wéét je hoe het gaat aflopen, maar je blijft zitten, opgezogen door die afgebakende, geromantiseerde wereld die zich kabbelend afspeelt op groot scherm.
 
Recensie: Kajillionaire

In deze ambitieuze film is er voor iedereen wel een thema dat zal aanspreken. De vraag is of dit leidt tot een indrukwekkend orkest of eerder tot een chaotische kakafonie?
 
Recensie: The Assistant

Een spannende thriller, een indringend portret van een persoon aan de afgrond en een interessante boodschap over sociale structuren van onderdrukking. Maak kennis met steengoede film 'The Assistant'.
 
Film Fest Gent: Familie

Na theaterzalen moeten ook bioscopen zich klaarmaken voor de controversiële, volgens sommigen problematische, film 'Familie'. Milo Rau schiet met hardheid, en wat ervan overblijft is niet altijd even schoon. Maar de vertaalslag van podium naar film, die staat wel op zijn poten.
 
Recensie: Beats

Het is belangrijk als recensent je eigen positie in vraag te stellen, wordt gezegd. Bij dezen: ik ben studente en zeul dus elke vrijdag een sleurende vermoeidheid mee. De vrijdag waarop de vertoning van Beats plaatsvond, was geen uitzondering. Bombastische verwachtingen vergezelden me in de - overigens koude - cinemazaal. Het ging een energiebom worden, toeschouwers zouden de muziek voelen in elke mogelijke vezel, we zouden raven op onze pluchen stoel. Maar Beats voelde aan als een chocoladetaart zonder chocolade, een rave zonder beats.
 
Recensie: System crasher

'System Crasher' brengt een kind dat niet past binnen het systeem en de regels ervan breekt in beeld. De film gaat over de grenzen van zowel kind als hulpverlener in het Duitse jeugdhulplandschap. Het toont de gebrekkige posttraumatische agressieremming bij kinderen in al haar complexiteit, net zoals de beperkte plaats hiervoor in onze maatschappij.
 
Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur Bruxelles

'Vluchtmisdrijf' is helaas met rasse schreden zijn plek aan het innemen in het Brusselse vocabularium. Regisseur Eva Cools tracht in de donkerste kant van het verkeer nuance te zoeken en mee te lopen met de razende emoties die rouw, schuld en onzekerheid veroorzaken. Maar een film maken waarvan de hoofdingrediënten rouw, het nachtleven en de mens zijn, zorgt voor het continue balanceren tussen te veel of te weinig doen met pathos.
 
Recensie: And Then We Danced

Het was toch even checken of de technici in Kinepolis de tape niet per ongeluk verwisseld hadden met die van 'Call Me By Your Name'. 'And Then We Danced' behandelt immers exact hetzelfde thema - ontluikende homoseksualiteit -, maar ditmaal niet in een romantisch en pittoresk Italiaans plaatje. Place to be is het veel minder rooskleurige Georgië, waar homoseksualiteit vandaag de dag nog steeds een taboe vormt.
 
Recensie: Judy

In een verder middelmatige film over het tragische laatste levensjaar van de mythische Judy Garland speelt Renée Zellweger zoals u haar nog nooit eerder zag.
 
Recensie: Öndög

Een ode aan Mongolië door een Chinese regisseur met een plot waar iedere Duitser trots op zou zijn. 'Öndög' is een film die zo onvoorwaardelijk houdt van één plaats, dat hij misschien wel eens echt internationaal zou kunnen zijn.