Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur Bruxelles

Wanneer Verlaine Eva Cools ontmoet

'Vluchtmisdrijf' is helaas met rasse schreden zijn plek aan het innemen in het Brusselse vocabularium. Regisseur Eva Cools tracht in de donkerste kant van het verkeer nuance te zoeken en mee te lopen met de razende emoties die rouw, schuld en onzekerheid veroorzaken. Maar een film maken waarvan de hoofdingrediënten rouw, het nachtleven en de mens zijn, zorgt voor het continue balanceren tussen te veel of te weinig doen met pathos.

'Cleo' is een film die snel gaat. De beeldtaal van Eva Cools, die ze misschien heeft ontleend aan haar achtergrond als regisseuse van muziekclips, laat geen contemplatie toe: je moet bijna naar adem happen. Dat ontneemt de film niets van zijn esthetische kracht. De schoonheid die er is, is goed en gierig gekozen. De scène waar de krieken 'op of naast' de klunzige bol puree mogen, is zo eenvoudig dat ze schittert.

De film gaat snel, maar die snelheid ontneemt de film niets van zijn esthetische kracht.

Cleo, vertolkt door Anna Franziska Jäger, verliest haar ouders in een auto-ongeval. Zij overleeft het, maar blijft achter met een verlammend trauma, bovendien een gevoel van onvervulde gerechtigheid, want de dader vluchtte, en een gemis. Dat gemis moet ze delen met haar bobonne (Yolande Moreau), die zich ontfermt over Cleo en haar broertje Bruno. Bruno is doorheen de film één van de enige bronnen van lichtheid, voor de rest worstel je je als kijker tussen donkere beelden en rauwe tranen.

 

 

Cleo’s lijden loopt samen met dat van Leos, een oudere, zichtbaar getormenteerde man. Ze ontmoet hem in de 'Club 7', dicht bij het beruchte Brusselse kanaal. De scènes van het nachtleven bewijzen hoe dicht vitaliteit en pijn soms bij elkaar liggen. Cleo danst alsof ze al haar tranen wil uitzweten, ze botst tegen haar drang om alles te kunnen uitwissen, en de onmogelijkheid daarvan.

 

 

De portrettering van de personages bevat over het algemeen een zekere subtiliteit, al was de tante (Natali Broods) een heel sporadische aanwezigheid, maar bij bepaalde scènes werden de harde emoties soms te breed uitgesmeerd. Terwijl het verhaal en de acteerprestaties aan een minimalistischere benadering van emoties genoeg gehad zouden hebben. De muziek van Rachmaninov die doorheen de hele film echoot - Cleo's overleden vader was een groot pianist - vat haar goed samen: noten die elkaar heel snel opvolgen, emoties die ontwaken maar soms grenzen aan het bombastische.

Een mooie film die bliksemt, maar waarbij sommige schichten iets kunstmatig hebben.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen