Recensie: My Salinger Year

'My Salinger Year' is zo een film die schreeuwt om popcorn. Tegen het einde van je popcorndoos wéét je hoe het gaat aflopen, maar je blijft zitten, opgezogen door die afgebakende, geromantiseerde wereld die zich kabbelend afspeelt op groot scherm.

'My Salinger Year' verbaast niet en verwondert nog minder. Het verhaal leest als een neoliberaal successprookje, het idioom van getormenteerde schrijvers en boekverkopers wordt gretig uitgebuit. Een Berkeley-studente, Joanna, belandt in New York, laat haar oude leven los en stort zich in het plaatselijk schrijversmilieu. Ze wordt moeiteloos aangenomen bij een literair agentschap dat onder andere J.D. Salinger vertegenwoordigt. Ondertussen gaat ze met haar nieuwe geliefde Don naar poëzieavonden en literaire feestjes. Deze New Yorkse levensstijl is the American Dream voor hoogopgeleide hipsters!

 

Op een soundtrack door Sybille Baier en Claude Debussy ontrolt zich deze coming-of-age, zonder wrevel. 'My Salinger Year' is een film keurig als de bloesjes van het hoofdpersonage. De visuele keuzes zijn glad, de dialogen nét-niet-spitsvondig, de acteerprestaties wat lauwtjes. Uiteraard komt er een liefdesverhaal aan te pas, maar dat is opvallend slecht uitgewerkt en heeft zijn climax tijdens de vreemdste scène van de film. Opeens wordt er in de inkomhal van The Waldorf, een luxueus en beroemd hotel in centrum New York, een wals geplaceerd door het liefdespaar in kwestie en leek het alsof de film plots via een vreemde montage was getransformeerd in een liveaction versie van Assepoester. 

De film is verder ook doorspekt met scènes die de acceptabele meligheidsgrens ongegeneerd overtreden. 'My Salinger Year' is niet geschikt voor cynici: dergelijke films zijn de reden dat bittere mensen je toesnauwen dat 'het leven niet is zoals in de films'. Want wonen in een dure grootstad vereist geld en privileges. Het riedeltje 'hard werk, talent en je raakt er' heeft zijn gloriedagen achter zich en Salinger die zich laat ontvallen dat Joanna 'moet blijven schrijven', terwijl hij nooit iets van haar heeft gelezen, voelt een beetje waardeloos aan.

Toch is 'My Salinger Year' goed in zijn genre: moeiteloos kijkplezier, relatief goed opgebouwd, geschikt voor escapisme en troostzoekers. Maar verder dan een hoekje op Netflix zal het waarschijnlijk niet raken. Knus in de categorie van winterfilms, lustig aangeklikt door tieners met een schrijversdroom, zo geschiedde 'My Salinger Year'. Het doet niets fout, het doet vooral betrekkelijk weinig.

0
Gemiddeld: 4 (1 stem)

Reacties

Bericht: 
De recensie treft de film in de kern: kabbelend kerstvermaak dat nergens raakt. Je hoeft niet in detectiveseries gespecialiseerd te zijn om steeds de volgende zet te voorspellen. Als feelgoodfilm op een druilerige winterdag in coronajaar 2020 wel geslaagd. En de beoordeling: een zesje krijgt elke leerling die zijn huiswerk goed afmaakt, daarom 3 hartjes.

Reactie toevoegen