Het is belangrijk als recensent je eigen positie in vraag te stellen, wordt gezegd. Bij dezen: ik ben studente en zeul dus elke vrijdag een sleurende vermoeidheid mee. De vrijdag waarop de vertoning van Beats plaatsvond, was geen uitzondering. Bombastische verwachtingen vergezelden me in de - overigens koude - cinemazaal. Het ging een energiebom worden, toeschouwers zouden de muziek voelen in elke mogelijke vezel, we zouden raven op onze pluchen stoel. Maar Beats voelde aan als een chocoladetaart zonder chocolade, een rave zonder beats.
Het begon nochtans goed, helemaal in medias res: de twee hoofdpersonages laten het beeld op en neer springen op een “sound(s) wholly or predominantly characterised by the emission of a succession of repetitive beats”. Haarscherp introduceert de scène de hoofdthematieken: de Public Order Act (waaruit de citatie uit afkomstig is) die begin jaren 90 voor een stampend protest zorgde in het Verenigd Koninkrijk, vriendschap in tijden van sociale ongelijkheid, het schuren tussen familie en puberteit.
Het is niet de enige sterke scène van deze coming of age film: nog nooit voelde de verfilming van een trip zo dicht. Door een heel snelle opvolging van onafgemaakte, smeltende elementen, begin je te twijfelen aan wat er in je popcorn zat. Ook de subtiliteit waarmee de broze relatie tussen de moeder en Johnno (Christian Ortega) wordt afgebeeld, is een sterk staaltje verfilmde authentieke moeder-zoon relatie.
De prangende nood aan harde stampmuziek werd dan weer pijnlijk niet ingelost. Daar zitten maar een schamele minuten aan, waardoor je begint te denken dat de Public Order Act ook werd toegepast op de film. De euforie en overweldigende energie waarop raves steunen, worden met moeite vertaald op het scherm.
Simplistisch gesteld is 'Beats' een filmkind van Ken Loach en The Prodigy, waarbij 'Beats' de gevoelige benadering van sociale kwesties (van Loach) en de barstende muzikale revolutie (van The Prodigy) mist. De ruwheid van armoede is de hele film latent aanwezig, maar wordt onzichtbaar gemaakt. Een chocoladetaart zonder chocolade.
Nu, de taart was te eten. Meer nog, soms smaakte het: het verhaal zit erg goed in elkaar, maakt weinig gevaarlijke bochten naar pathetiek en onrealistische verhoudingen. Het is een delicate verfilming van een vriendschap in tijden van turbulentie. Maar net zoals rave culture schuurt en botst tegen gevestigde normen en waarden, zou een extra rebelse pil de film deugd hebben gedaan. Het was te braaf, miste grain (letterlijk, het zwart-wit gebruik was oninteressant en erg glad) en stuiterde te weinig.
Reactie toevoegen