De tweede week van Gent Jazz opende dinsdag rustig en sereen met klassiek en, je raadt het nooit, jazz.
Op een grijze dinsdag hervatte Gent Jazz na een dagje rust. Eerst op het menu stond Dressed Like Boys. De solo-artiest bracht hommages aan vrienden en legde pijnlijke herinneringen bloot met 'Pride'. Zijn droge humor kreeg helaas weinig reactie. Fout publiek misschien. Het was ook nog vroeg. Toch lijken zijn openhartige ballades eerder bestemd voor een waaiende, wenende festivalwei dan een half gevulde Main Stage in De Bijloke. Op Pukkelpop stelt hij later deze zomer vast niet teleur.
Abel Ghekiere, wiens interview nog op deze site verschijnt, mocht vijf minuten later de Garden Stage openen. Het kortstondige concert was als een warm dekentje. Met drie jazzmusketiers aan zijn zij wist hij het publiek voor zich te winnen. Toen de zon tussen de wolken door kroop tijdens 'tussen de zon en de maan', of toen de wind begon te razen wanneer er harder geblazen en getokkeld werd, leken de elementen soms zelfs een vijfde instrument te spelen. Bandleden wisselden moeiteloos tussen viool en gitaar, of klarinet en saxofoon. Ghekiere wist zich zelfs meester te tonen van gitaar, klarinet en banjo. In een wereld van retropastiche maakten Ghekiere en zijn band het concept van "herinneringen in muziek in plaats van foto's" helemaal waar. Nostalgie kan nog steeds warm voelen.
Tweede op de Main Stage was Eydís Evensen. Ze bracht modern klassiek bijgestaan door strijkers en "vooral" - aldus Evensen - een trompet. Druppelend en huppelend bespeelde ze de piano, waarvan de noten als een soort locomotief voortstuwden en de luisteraar in een trance lokten. Zo bracht ze de IJslandse kou naar de Arteveldestad. Hoe komt het toch dat dat kleine eilandje zo veel talent herbergt?
Zij het verslavend in conversatie met klarinet of dansend op de trappelende drums, haar sitar was hypnotiserend
Anoushka Shankar bracht op de Main Stage nummers uit haar recente trilogie van albums over rust in een bewogen wereld. Ze opende intiem, alleen op het podium met een eenzame spotlight. Haar talent was meteen pakkend, maar de band voorzag haar van een al even goede ondersteuning. Zij het verslavend in conversatie met klarinet of dansend op de trappelende drums, haar sitar was hypnotiserend. Met een supersnelle 'We Burn so Brightly' tot een rustiger drietal afsluiters pakte ze het publiek volledig in. Er kwam zelfs applaus tijdens de pauzes, de appreciatie kon niet wachten tot de laatste noot gespeeld was.
Caoilfhionn Rose maakte het tweemaal gezellig op de Garden Stage en liet het publiek rustig op adem komen met haar warme deuntjes. Haar "muziek met helende kracht" - aldus de organisatie - kwam goed van pas en het publiek was gevuld met mensen die gezellig hun avondeten oppeuzelden.
Om tien voor tien trad de hoofdattractie aan. Max Richter wist het publiek volledig tot rust te brengen. Terwijl de krekels buiten aan hun eigen concert begonnen, bracht Richter met zijn orkest een absolute zen naar de tribunes, die volledig van stoelen waren voorzien. Om de avond af te sluiten wuifde Niklas Paschburg de laatste festivalgangers uit met gezellige synthesizers, onder andere gebaseerd op bergtaferelen. Daarna was het rustig afdalen naar huis.
Reactie toevoegen