Recensie: Kajillionaire

De grens tussen genre en herhaling

In deze ambitieuze film is er voor iedereen wel een thema dat zal aanspreken. De vraag is of dit leidt tot een indrukwekkend orkest of eerder tot een chaotische kakafonie?

In 'Kajillionaire' maken we kennis met een familie die zich in de marge van de Amerikaanse samenleving bevindt. Vader Robert is een iets oudere man, die door zijn economische situatie vatbaar is geworden voor een hele hoop samenzweringstheorieën. Laat je niet misleiden door de naam van moeder Teresa, want zij geeft vooral blijk van een grote overlevingsdrang met weinig aandacht voor de emotionele gevolgen van haar daden.

De ster van het verhaal is dochter Old Dolio. Zij werd vernoemd naar een zwerver die de lotto won in de hoop dat hij haar daarvoor misschien in zijn testament zou zetten. Dolio's naam zegt eigenlijk al alles dat je over haar moet weten: heel haar leven staat in het teken van de economische problemen waarmee haar familie te kampen heeft. Het resultaat is een diep verward personage, dat geen raad weet met al haar emoties en wensen in het leven.

Het leven van de familie verandert wanneer ze Melanie ontmoeten, een jonge vrouw die ook probeert een weg voor zichzelf te zoeken in de Amerikaanse economie. Door toedoen van Melanie begint Dolio haar plaats in het gezin en algemene kijk op het leven steeds meer in vraag te stellen.

Films over arme gezinnen die focussen op de relatie tussen de verschillende gezinsleden en hun socio-economische status als armen zijn geen onbekenden op het Film Fest. Twee jaar geleden kon je bijvoorbeeld in 'Shoplifters' een soortgelijk verhaal bekijken over een Japanse familie en 'Parasite' won zelfs een Oscar met een portret van de Koreaanse armoede. Een vergelijking met deze films is dan ook niet meer dan logisch, aangezien het 'arme gezin' steeds meer een alleenstaand genre begint te worden.

Een groot verschil tussen 'Kajillionaire' en haar Zuidoost-Aziatische voorgangers is echter de schaal van onderwerpen die de films willen behandelen. 'Parasite' is een film die op chirurgische wijze het Koreaanse klassenverschil en de relaties tussen twee gezinnen probeert te ontleden. In ongeveer even veel tijd probeert 'Kajillionaire' echter armoede, dakloosheid, diefstal, moederschap, suïcidale gedachten, seksuele aanranding, racisme en nog een handvol andere thema's te behandelen. Het resultaat is dat er heel veel en ook heel weinig gezegd wordt.

Verder bevat de film ook een paar heel typisch Amerikaanse stereotiepen. Armoede wordt in de film nooit veel meer dan een eigenschap die het verhaal in beweging zet en een echte bespreking van de Amerikaanse economische ongelijkheid blijft meestal beperkt tot grapjes. De film weet ook niet goed hoe het de misdaden die het gezin pleegt om in leven te blijven in beeld moet brengen. De ene scène tonen ze begrip voor de omstandigheden die Old Dolio tot diefstal brengen, de volgende krijgen we eerder een zwart-witvisie op misdaad als een moreel falen.

Uiteindelijk is de film een karakterportret, dat zich in de eerste plaats wil toespitsen op de jeugdtrauma's van zijn protagonist. Zolang je het louter vanuit dat perspectief bekijkt, krijg je een zware film over de moeilijkheid om gevaarlijke patronen te doorbreken. Alleen jammer dat de film zelf die focus wel eens durft te verliezen.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen