Recensie: Delphine et Carole, insoumuses

'Delphine & Carole' is een ketting aan fragmenten, een losgeslagen camera die in het Frankrijk van soixante-dix het patriarchaat neerknalt. Een documentaire waar de crème de la crème van het Franse naoorlogs feminisme verschijnt, en revolutie loert achter elke shot.

Door de nieuwigheid voor het medium, en het ontbreken van een lange canonische geschiedenis, is video de nieuwe spreekbuis van wie niet wordt uitgenodigd aan tafel. Vanuit die opvatting documenteren Delphine Seyrig en Carole Roussopolos de tweede feministische golf. Ze doen dat in het Frankrijk van chef-koks die een gebrek aan raffinement en denkvermogen wijten aan vrouwen op nationale televisie. Met een kleine ingreep tonen Seyrig en Roussopolos de absurditeit van deze notie aan: ze onderbreken het fragment van die chef-kok met korte zinnen, die met een snijdende humor allemaal hetzelfde zeggen: dat vrouwen geen Michelinsterren verdienen, omdat ze elke dag gratis koken voor hun veeleisende patriarchale mannen. Onbetaalde arbeid heet dat, maar Seyrig en Roussopolos betrap je niet op hermetisch gescheiden theoretische concepten: ze praten, doen en geven een stem met onverwoestbare energie. 

Op een ruim uur tijd word je doorheen legendarische protesten, absurd moedige interviews en geniaal brutale beschouwingen geloodst. Met een scherpe combinatie van spitsvondige humor en montage ontleden ze de patriarchale samenleving en bijhorende male gaze. Het is ook de tijd van een frisse adem door Franse cinema, met een glansrol voor vrouwen: ze houden de camera als vuist in de lucht. Chantal Akerman, Agnes Varda, Marguerite Duras en Liliane De Kermadec defileren op de rode loper in 'Delphine et Carole'.

Denk dus niet meer enkel aan Jean Luc Godard en François Truffaut bij de Franse nouvelle vague. Deze Franse documentaire is een ode aan het verzet, de weerbarstigen, de mensen in de marge, een ode aan cinema. Een historisch document maar ook een reflectie-instrument: waar deze vrouwen om riepen, daar blijven we om roepen. Want zo veel progressiever zijn we niet: COVID-19 toont pijnlijk aan dat sekswerkers bewust worden vergeten, weggegomd uit beleid en, ja, soms uit feministische manifesten worden weggelaten. Zwarte acteurs en actrices worden nog veel te vaak voor rollen gecast die stereotiep- en systeembevestigend zijn, en het vrouwelijk lichaam, denk aan abortus en het hoofddoekenverbod, wordt nog bepaald door grotendeels mannelijke wetgeving. Transfobie heeft roots in misogynie en 'sois belle et tais toi' wordt soms impliciet met de paplepel ingegeven.

'Delphine et Carole' roept op tot revolte en reflectie, en maakt van Delphine Seyrig en Carole Roussopolos de welverdiende protagonistes van een machtige documentaire.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen