Een spannende thriller, een indringend portret van een persoon aan de afgrond en een interessante boodschap over sociale structuren van onderdrukking. Maak kennis met steengoede film 'The Assistant'.
In 'The Assistant' volgen we een dag in het leven van een naamloze assistente. Ze arriveert vroeg in de ochtend en gaat pas als laatste weg uit het kantoor. Er is geen zonnig uur dat ze niet doorbrengt in de gangen van het doolhof aan kantoorgangetjes. Je volgt haar terwijl ze urenlang kleine hersendodende taken doet. Printen, de agenda's voor de dag uitdelen, afwassen, het subtiel weghalen van een oorring, eten en drinken brengen, een jong meisje begeleiden naar een hotel, en telefoneren.
Het beeld dat Kitty Green in deze debuutfilm schetst van het leven van de assistente verschilt niet zo veel van de plot van een thriller. Een constante spanning ontstaat die groeit bij ieder klein nieuw werkje dat de assistente moet volbrengen. De protagonist blijkt in een constante staat van ontbering. Te weinig slaap, te weinig eten, te weinig tijd om na te denken en daarbovenop heeft ze het financieel ook moeilijk. In die toestand moet ze als in een trance meegaan in het bedrijfsleven, waar ze helemaal onderaan de hiërarchie het bedrijf draaiende moet houden
In zekere zin vindt er in 'The Assistant' een omwisseling van voor- en achtergrond plaats. De voorgrond voor ons, de assistente, is een achtergrond voor alle andere mensen in de film. Dat creëert het interessante effect dat het meest evidente verhaal zich in feite op de achtergrond van de film afspeelt in de vorm van kleine stukken van een opgevangen gesprek, glimpen van documenten en af en toe een camera die op iets vreemd focust. Op de voorgrond krijgen we een meer genuanceerd verhaal over een jonge vrouw die langzaam breekt in een milieu dat haar als minder dan een mens behandelt.
Dat brengt ons bij de andere belangrijke figuur van dit verhaal: de naamloze baas van het bedrijf, een filmproducent aan de top van zijn industrie. Dat de link met Harvey Weinstein nooit ver weg is, blijkt al snel uit kleine signalen dat er iets niet klopt aan zijn gedrag. Vrouwenkleding die in zijn bureau wordt gevonden, een reeks aan jonge vrouwen die kleine gesprekken met hem hebben, uitgaves die niet meteen verklaard kunnen worden. Al deze kleine signalen moeten voorbij de assistente, maar door de algemene angst en stress waarmee zij leeft, is ze niet in staat zich hiertegen te verzetten.
De naamloosheid van de assistente kun je lezen als een weerspiegeling van haar onbeduidendheid: haar naam doet er niet toe. Bij de baas is het eerder een teken van macht: hij is zo belangrijk dat zijn naam niet genoemd hoeft te worden. Maar het weerspiegelt ook een ander pijnlijk aspect: het maakt in zekere zin niet uit wie de personages zijn, aangezien het probleem dat hier op de rooster ligt een systeem van uitbuiting en misbruik is en niet slechts een verhaal over een rotte appel.
Als het plot je niet kan overtuigen, zullen de cinematografie en de muziek dat zeker doen. Lange en stabiele shots op de uitzonderlijke momenten van rust worden afgewisseld met dynamische close-ups om je volledig in haar leefwereld mee te trekken. En de muziek, hoewel nooit zeer opvallend, slaagt erin op subtiele wijze de sfeer van een thriller te creëren.
Reactie toevoegen