Ode aan mijn mama's

Dit is een ode aan mama en moeke. De twee personen die van vier muren en een dak de warmste thuis maken die ik me kan voorstellen.

Lieve mama, lieve moeke, ik zie jullie doodgraag. Ik zeg het niet genoeg, maar verdomme, ik meen het. Hoe ik nooit iets te kort ben gekomen, hoe ik altijd een warme en veilige thuis had om naartoe te gaan, hoe jullie onvoorwaardelijk van mij houden ... het is prachtig. Jullie zijn prachtig. De meest oprechte en goedhartige personen die ik ken.

Ik hou van jullie oogrol wanneer ik weer een verhaal vertel dat ik beter voor mezelf had gehouden. Ik hou van jullie sterke gevoel voor rechtvaardigheid. Ik hou van de gezellige thuis waar jullie altijd voor zorgen, hoe jullie mij en mijn broers altijd op de eerste plaats zetten, hoe er plek is voor elke traan of glimlach die we meebrengen, hoe iedereen altijd met open armen wordt ontvangen ... het is hartverwarmend.

(Deze ode is nu al zo extreem klef … Ik zou sorry kunnen zeggen, maar eigenlijk maakt het mij absoluut niet uit. Ik meen elk woord dat ik hier neerpen.)

Mama en moeke, ik kan mij geen leven meer inbeelden zonder jullie. Dat wil ik ook helemaal niet. En hoewel ik elke vrijdag mopperend thuiskom na een week stressen over alles en niets, ben ik blij dat ik mijn weekends bij jullie doorbreng. Ik zou de belachelijke mopjes en de absurde uitspraken van Josse op zondag voor geen geld van de wereld willen missen. De occasionele tik op mijn vingers als ik mijn schoenen in de gang laat staan en mijn jas over de eerste de beste stoel gooi, neem ik er met alle plezier bij. Sorry dat ik mijn kamer altijd zo rommelig achterlaat. Dat is waarschijnlijk een eigenschap van de donor. Toch?

Vrouwtjes, ik hou van jullie

Ik besef maar al te goed dat ik en mijn broers met ons gat in de boter zijn gevallen. Er zijn weinig gezinnetjes die zo ranzig perfect zijn. Ik was dan ook ongelofelijk blij toen jullie eindelijk gingen trouwen. Dat was één van de mooiste dagen van mijn leven. Jullie vertrouwden mij jullie ringen toe. Ik heb me nog nooit zo trots en belangrijk gevoeld als op die prachtige dag, twaalf jaar geleden. Jullie zijn de reden dat ik nog steeds steevast geloof in ware liefde.

Vierjarige Nette werd altijd razend als ze op een formulier de namen van haar mama en haar papa moest invullen. Dan nam ze een Stabilovulpen en kraste ze agressief 'papa' door om het te vervangen door 'moeke'. Zeventien jaar later lacht ze nog steeds uit frustratie als ze documenten moet invullen die aan de aars van de maatschappelijke norm likken.

Mama en moeke. Aparte Anneleen en Gekke Gerda. Vrouwtjes, ik hou van jullie. Helemaal tot aan de maan en terug.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reacties

Bericht: 
Zooooooooooo hartverwarmend. Dit neem ik zeker mee als ik ooit die afstand van hier naar de maan en terug - of verder tot bij Oma- moet afleggen. :-))

Reactie toevoegen