In een wereld waarin alles perfect moet zijn, voelt alles dat minder is als verdrinken. Niet dat ik dit probleem ga oplossen, maar laat ons niet vergeten dat er ook nog een grote grijze zone zit tussen perfect en barslecht.
Jack of all trades, master of none. Een spreekwoord dat op twee manieren kan gelezen worden. Enerzijds heb je een veelzijdig persoon, die over alles kan meespreken en een brede interesse heeft. Anderzijds kan het ook iemand zijn die maar niet zijn passie of talent lijkt te vinden. En net bij dat tweede wringt het schoentje, althans voor mij. Want in een wereld waarin zo goed als iedere persoon hun roeping of passie lijkt te hebben gevonden, is het vaak gemakkelijk jezelf te verliezen. Wat zijn jouw passies? Wat maakt jou net wie je bent?
Durf ook eens zeggen: 'Dit is genoeg'
Bij het zoeken naar het antwoord zet iedere ietwat onzeker persoon zichzelf weleens onder druk. Ze verliezen zich in hun passies of stoppen net met wat hen eigenlijk gelukkig maakt, omdat ze zichzelf nooit op het niveau zien geraken waar ze willen zijn. Ik kan niet voor iedereen spreken, maar ik kan het aantal hobby's die ik uitgeprobeerd heb, niet meer op één hand tellen. Jarenlang zwierf ik rond, van sport naar muziek, van kunst naar schoolwerk. Want wat zou de fun zijn als ik altijd wat achterop leek te bengelen.
In die constante zoektocht naar perfectie, waarbij ik continu geconfronteerd werd met middelmatigheid, leerde ik net dat laatste meer appreciëren: een recept dat een beetje mislukt. Die ene film met het verschrikkelijke plot, maar waarin de acteurs zich met zoveel enthousiasme gooien. Dat ene liedje dat je op de gitaar kunt tokkelen, terwijl je weet dat dat verdomde F-akkoord nog jaren verwijderd is. Het dansen als een babyboomer met evenveel gevoel voor ritme als je zatte nonkel op kerstavond. Dat plaatst het leven ineens wat meer in perspectief.
Voorheen waren er ruwweg slechts twee invullingen van mijn dag: enerzijds had ik realistische verwachtingen en kon ik mijn grenzen een beetje verleggen, of anderzijds had ik grote verwachtingen die ik nauwelijks kon invullen, waarna ik me wentelde in comfortabele en bekende situaties en personen. Maar middelmatigheid werkt kalmerend. De stress van die ene paper die in je nek zat te hijgen, wordt ineens draagbaar. Dat gewicht dat je wilt heffen, voelt niet meer als een verplichting, maar als een doel. Die grenzen die eerst als beperkingen aanvoelden, zijn nu opportuniteiten. Weten dat je niet altijd perfect moet zijn, of dat je je best kan doen en waarschijnlijk nog steeds geen oogverblindend resultaat naar voren zal brengen, zorgt er net voor dat je jezelf meer openstelt voor trial and error. En dat zorgt dan weer voor de beste kans op groei.
'Durf denken' is een mooi uithangbord. 'Durf excelleren' mag zeker ook, maar durf ook gewoon eens 'Dit is genoeg' te zeggen. Je moet immers niet in alles excelleren. Jack of all trades, master of none, but oftentimes better than a master of one.
Reactie toevoegen