Geen land op aarde waar alles zo rond twee wielen draait als in België. En maar goed ook: de koers is plezant! Drie weetjes die je nog niet wist over de koers en die je kan doorvertellen aan je fietsende nonkels.
Twee toertjes rond Mars
Een profwielrenner legt elk jaar gemiddeld 35.000 kilometer af. Dat is de afstand van België naar Nieuw-Zeeland en terug, of twee keer de omtrek van Mars. Onderweg moeten ze allerlei obstakels overwinnen. Zo zijn er dronken supporters die de weg versperren, verloren gelopen honden op het parcours, bergkoeien bovenop de Franse cols of een selfie-goeroe die staat te zwaaien met een bordje 'Allez Opi-Omi'. Laatstgenoemde legde vorig jaar de helft van het peloton tegen het asfalt. De gendarmerie stak haar terecht in de cel, de andere koeien mochten rustig door grazen. Op afdalingen halen de renners snelheden van meer dan honderd kilometer per uur, en dat met een fiets zo licht als een pluimpje. Je moet maar durven.
26 hamburgers
Zaterdagochtend stapte iedere wielerfan met een glimlach uit bed. De start van Milaan-San Remo stond op de kalender, la primavera: het eerste monument van het jaar. Op de Cipressa en de Poggio barst het wielervoorjaar echt los. In de koers zijn er slechts vijf wedstrijden de naam 'monument' waardig. Een monument is glorieus en prestigieus, het sleept een karavaan aan geschiedenis met zich mee. De renners die aan de start verschijnen verbranden tot wel achtduizend calorieën; het equivalent van 26 hamburgers of 58 blikjes cola. Voldoende eten tijdens de wedstrijd is daarom van vitaal belang, anders zak je in de finale als een pudding in elkaar. Gelukkig zit José De Cauwer klaar in zijn commentaarcabine om de renners hierop attent te maken. "Genoeg eten en drinken", herhaalt hij wel tien keer tijdens een uitzending.
Parijs-Nice met de trein
Wielrenners lopen er dikwijls de kantjes vanaf om nog sneller te fietsen. Binnen de wielerwereld circuleert er zelfs mechanische doping. Dat zijn kleine motortjes die in fietsen verstopt zitten. Fabian Cancellara werd tijdens de Ronde van Vlaanderen in 2010 zonder enig bewijs beschuldigd. Mechanische doping wordt vaak gezien als een nieuwe manier om vals te spelen. Maar het gebeurde al vanaf het begin. Tijdens de Ronde van Frankrijk in 1903 namen de deelnemers stiekem de trein om hun lijden te verzachten of om tegenstanders voor te zijn. Begrip voor de treinreizigers is op zijn plaats. Vóór de oorlog woog een koersfiets meer dan vijfentwintig kilogram en moesten de coureurs heroïsche tochten afleggen van ruim vijfhonderd kilometer. Een mens zou voor minder de trein nemen.
Reactie toevoegen