Opinie: Coens is een politieker die het meende. Dat volstaat niet meer

Felix Coens

Er zijn gisteren veel woorden geschreven over mijn vader en de partij. Een moeilijk moment, ook al zagen we het al eventjes aankomen en wist ik al in de ochtend dat het ging gebeuren. Toch kon ik mijn emoties niet inhouden toen ik 's avonds naar het journaal keek. Het is uiteindelijk wel je vader, de man naar wie je zo hard opkijkt en waarvan iedereen zo vaak zegt dat je erop lijkt, die je plots zo publiekelijk ziet afgemaakt worden.

Een politieker die het meent

Beweren dat hij de beste politieker was zal ik niet doen, roepen dat hij nog langer moet aanblijven evenmin. Hij is niet perfect, thuis ook niet. Dat de placemats ondertussen al twee jaar een nieuwe plaats gekregen hebben en de printer pas werkt wanneer je hem aanzet, zijn dingen die hij nog moet ontdekken. Zijn gedachten gaan soms te snel voor zijn woorden. Hard zijn is niet zijn beste kant, maar hij is een politieker die het meent. Eén die handelt volgens waarden, die speciaal van reis terugkeert om tussen de mensen in Damme te zijn, die dag in dag uit keihard werkt.

We laten de politiek liever over aan machtsstrategen en zingende konijnen

Dat volstaat niet meer. We leven in een wereld waar de inhoud en de authentieke overtuiging ondergeschikt zijn aan de oppervlakkigheid van communicatief spektakel en kortetermijndenken in functie van individueel gewin. Studiediensten maken plaats voor communicatiespecialisten en er worden miljoenen gepompt in multinationals die de boodschap op hun platformen moeten verspreiden. We laten de politiek liever over aan machtsstrategen en zingende konijnen, dan aan dossiervreters die handelen volgens principes.

In eigen boezem kijken

Politiek is een teamspel, het is samenwerken om een gemeenschappelijk doel te bereiken. Luisteren naar de mensen, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Het hoort een kunst te zijn, geen trucje dat enkel het eigen doel dient. Het is jezelf opofferen ten dienste van de samenleving, niet om je ego te strelen of postjes te pakken. Geen controversiële uitspraken maken om de media te halen, maar inhoudelijke voorstellen lanceren om ons land beter te maken. Het is onderhandelen en compromissen sluiten om vooruit te kunnen gaan.

In eigen boezem kijken is voor sommigen moeilijk, maar broodnodig

Er kunnen nog honderden analyses geschreven worden, een partij die niet samenwerkt, die zal verliezen. Als samenwerken niet lukt en interne discussies in de media uitgespeeld worden, dan is de kiesdrempel niet veraf. De verantwoordelijkheid voor een peiling valt nooit af te schuiven op één iemand. De gloriejaren van de 40 procent zijn voorbij en de hete adem van extreemrechts zit in iedereens nek. Terwijl de partij al jaren achteruitgaat, denken sommigen dat na zelfs meer dan 10 jaar lang de hoogste postjes te bekleden de ondergang van de partij te wijten is aan een voorzitter die zijn termijn niet eens uit kon doen. In eigen boezem kijken is voor sommigen moeilijk, maar broodnodig.

Alsof het normaal is dat in een partij die al jaren achteruitgaat er personen meer dan 10 jaar lang op de hoogste posten zitten. Zolang kabinetten eilanden blijven, fracties niet samenwerken, regeringen om de haverklap botsen en parlementsleden niet overeenkomen, mogen er nog 25 voorzitters passeren. Verkiezingen zullen ze niet winnen.

Zelfreflectie voor de media

Hij heeft het beste gedaan. Hij is een politieker van de oude stijl die, ondanks de omstandigheden, toch veel verwezenlijkt heeft. Die de basisdemocratie weer leven heeft ingeblazen en jonge mensen kansen heeft gegeven. Zaken waarvan zijn opvolger de vruchten zal plukken. Er mag nu wel een nieuwe voorzitter komen, de toekomst voor de partij ziet er nog lang niet rooskleurig uit.

Kiezen we visuals boven dossiers? Macht boven waarden?

Incidenten als deze moeten politici, opiniemakers en journalisten aan het denken zetten. Is dit werkelijk de politieke wereld waar we naartoe willen? Is het niet eens tijd voor zelfreflectie voor de media? Het stomste kieken een podium geven voor elke scheet dat ze laten, maar politici die niet bezig zijn met machtsspelletjes en eigenbelang de grond in boren. Kiezen we visuals boven dossiers? Macht boven waarden? Gaan we wachten tot de extreme partijen effectief de grootste worden en elke authentieke politieker het opgegeven heeft?