Een ode aan de liefde: Normal People

Het alom geprezen boek 'Normal People' van Sally Rooney kreeg in 2020 een al even hooggeprezen fictiereeks. Net als het boek volgt de serie het turbulente, maar bovenal hartverscheurende liefdesverhaal van Connell en Marianne. Twee tieners uit hetzelfde Ierse stadje, maar uit twee verschillende werelden. Hij is een populaire arbeiderszoon, zij is een buitenbeentje uit een rijke maar disfunctionele familie. Toch slaat de vonk over, tot hun verborgen relatie niet veel later schipbreuk lijdt. Op het befaamde Trinity College in Dublin kruisen hun wegen elkaar opnieuw. Hun ooit stukgelopen relatie krijgt een nieuwe kans, maar miscommunicatie en onzekerheid blijven hen parten spelen. Zo wordt dit herkenbare, maar tegelijk tijdloze liefdesverhaal twaalf afleveringen lang uitgespeeld.

Wat ongetwijfeld bijdraagt tot het succes van de reeks, zijn de uitmuntende acteerprestaties van hoofdrolspelers Paul Mescal en Daisy Edgar-Jones, die respectievelijk de rol van Connell en Marianne op zich nemen. Toegegeven, we nemen nooit graag afscheid van het beeld dat we al hadden opgebouwd van personages in ons hoofd. Toch weten beide acteurs een gezicht te geven aan de twee jonge, schuchtere protagonisten die maar niet duidelijk kunnen maken wat ze voor elkaar voelen. Dat zorgt maar al te vaak voor een geladen sfeer tussen de personages, die Mescal en Edgar-Jones op weergaloze wijze weten te vertalen naar het scherm. Ook de intimiteit tussen Connell en Marianne weten de acteurs prachtig neer te zetten. Het is het soort intimiteit die trouwens verder gaat dan het puur lichamelijke, waarbij beide partijen zich uiterst veilig en gekoesterd voelen. Net die intimiteit wordt in deze reeks zodanig mooi in beeld gebracht dat ze als het ware voelbaar wordt. Samengevat: de serie doet volop hunkeren naar meer van dit jonge talent. Persoonlijk doet Edgar-Jones me dan weer weemoedig verlangen naar mijn eigen froufrou uit lang vervlogen tijden.

Het is het soort intimiteit waarbij beide partijen zich uiterst veilig en gekoesterd voelen

Het einde van de reeks laat je niet achter met een somber gevoel want na een jarenlang spel van aantrekken en afstoten, lijken beide protagonisten zichzelf ontdekt te hebben. En zo vinden ze elkaar. Los van hun verschillen of gebreken, komen ze tot de hartvertederende conclusie dat het altijd in orde zal komen tussen hen. Het geeft de kijker misschien geen groots en meeslepend einde, maar vormt wel een prachtige ode aan de liefde in haar meest pure vorm. En zo wist deze reeks tranen in mijn ogen op te laten wellen, en dat nog sneller dan het boek.