Iedereen herinnert zich nog perfect zijn eerste Chirofuif. Je komt binnen en de uniformiteit hangt in de lucht. Iedereen draagt hetzelfde, iedereen danst hetzelfde, denkt hetzelfde, muilt en neukt hetzelfde, maar drinkt vooral hetzelfde. Mannen drinken bier; enkel Jupilers voor bro's, vrouwen drinken kriek; zoet, elegant en roze. Waarom kan het niet anders? Waarom komt er eens geen dappere man langs die nee zegt tegen de jupfascisten en vol trots een kriek bestelt?
Ligt het aan de testosteron die minder goed tegen zoetigheid kan? De testosteronbom die niet als een meisje bestempeld wil worden? Komt het voort uit een soort angst? Angst om geen man te zijn? Angst om uit de boot te vallen? Zoetigheid is nu eenmaal verslavend, waarom zouden mannen dan niet 'zoet' kunnen zijn? Waarom drinken mannen dus geen zoete alcoholische dranken? Nature of nurture? Het lijkt in ieder geval, vanuit een bescheiden objectiviteit gesproken, niet logisch.
Terug naar de Chirofuif. Wanneer die dappere held dan toch zijn nek uitsteekt en zijn roze drankje bestelt, wordt hij onmiddellijk beschimpt door de jupfascisten: "Wat is dat, bro? Vuile janettendrank of zo?" Het gedrag van de rebel wordt aanzien als minderwaardig, niet mannelijk genoeg. Maar waar begint het voor de jupfascisten? Waarom zijn de jupfascisten ervan overtuigd dat hun keuze van drank hen recht geeft op meer waarde binnen de termen van mannelijkheid?
Ligt het dan aan groepsdruk? Wordt deze groepsdruk zo eigen gemaakt dat ze zelf gaan geloven dat ze kriek niet lusten? Eigenlijk komt het neer op conditionering. Dit wordt gekoppeld op individueel gedrag aan een bepaalde mannelijke onzekerheid. Die onzekerheid zorgt ervoor dat ze zelf twijfelen aan hun eigen 'normaal' gedrag waardoor ze naar andere mannen kijken om te zien wat normaal is. Ze willen dus binnen de omschreven categorie 'man' vallen zodat ze niet uit de groep verstoten worden of als vreemde binnen de groep gezien worden. Er zijn verschillende subtiele maatschappelijke fenomen die deze categorisering in stand houden. Reclame voor zoete alcoholische dranken, waaronder kriek, is meestal met een vrouw in de hoofdrol.
Op dat moment staat hij voor de belangrijkste keuze in zijn leven
Terug naar de Chirofuif. De rebelse man aan de bar heeft de verwijten over zich heen gekregen. Op dat moment staat hij voor de belangrijkste keuze in zijn leven. Zet hij door en bestelt hij een kriek, gewoon omdat hij dat wil? Of zet hij zijn pet achterstevoren alvorens hij zich met open armen naar het groepje jongens draait en schreeuwt: "Kriek is voor vrouwen en homo's! Enkel jups voor de bro's!" Wanneer stopt deze waanzin? Wanneer komt er een einde aan het generationeel overdragen van ideeën die slechts een maatschappelijk construct zijn?
De nurture-kant is hier eventjes belicht, nu zal er overgeschakeld worden naar het belichten van de nature kant. Zou het misschien aan het verschil in smaakpapillen tussen vrouwen en mannen liggen? Zouden vrouwen door een fysiologisch verschil geen bier lusten? In dit Belgenlandje zijn er niet veel andere alcoholische opties wat betreft zoete dranken, en kriek is dan het zoete bier bij uitstek dat vrouwen zouden kiezen en mannen onzeker zou maken over de slurf tussen hun benen.
Terug naar de Chirofuif. De rebelse jongen gaat niet leven in een wereld waar het verboden is om te genieten van de frisse, zoete, elegante smaak van een kriek op een warme zomerdag. Deze rebelse jongen sterft nog liever een veel te vroege dood voordat hij dat recht afstaat aan de jupfascisten. Hij draait zich om naar de bruinhemden der hop en gerst en verklaart: "Echte mannen drinken wat ze willen." De jupfascisten keren zich echter niet zomaar van hun geloof af, van generatie op generatie werd hen ingesproken dat hun mannelijkheid enkel uitgedrukt kon worden in alcoholconsumptie.
Tientallen volgen, honderden volgen
En dan breekt de stilte. Een van de jupfascisten smijt zijn bier op de grond. "Godverdomme! Hij heeft gelijk! Ik vind die bittere brol niet eens lekker." Tientallen volgen, honderden volgen, iedereen bestelt naar hartenlust de meest kleurrijke dranken die normaal gezien enkel besteld zou worden in een hippe bar in Manhattan, laat staan op een Chirofuif in Oostrozebeke. Strawberry daquiri, cosmopolitans, royal blush. Het enige dat we nodig hebben is een iemand die zijn durft uit te spreken. Een iemand die dapper genoeg is om zichzelf te zijn voor de rest realiseert dat ze ook zo willen zijn. Ook zo vrij.
Het blijft een mooi onderzoekspad, is het nature of nurture? Is het beiden? Zo ja, in welke proportie?
Reactie toevoegen