De Music Mania stelde allereerst al niet teleur met hun charmante vinylkraampje. Met een klassieker van een plaat zoals 'Bird/ The Savoy Recordings' van Charlie Parker kan de dag alvast niet meer stuk!
Ik koop graag condooms!
Droogjes brengt Frans Kalf zijn publiek tot leven met een mopje dat hij graag met Sarah naar de Sahara wou. Het raakte persoonlijk een licht spottende snaar, maar wekte zeker ook interesse op. De deels Amsterdamse deels Gentse figuur nam geen blad voor de mond en deelde in al zijn oprechtheid enkele statements variërend van zijn degout voor one night stands tot zijn bekentenis dat hij zijn wekker veel langer laat lopen dan gepast is. Hoewel de bassist een vaste waarde was, stonden er op een bepaald moment niet één, niet twee, niet drie, maar vier gitaren op de planken. De overweldigende hoeveelheid snaren en zijn warme stem scheppen de illusie van een landelijke omgeving. Je waande je aan een kampvuur, maar dan wel enkel met hipsters en de Gentse havermelkelite. Deze verfrissende muzikant werkt tot slot momenteel aan zijn eerste EP en de lezers van Schamper aanmoedigen om ernaar te gaan luisteren kan geen kwaad, en is uiteindelijk nooit verkeerd.
How lucky am I?
Vandaag ging het echter niet enkel over de alternatieve figuren die de Garden Stage kaapten. Ook de Main Stage was alweer een privilege om mee te mogen maken. José James, een vaste waarde en icoon op dit festival, beaamt volledig en blaast nieuw leven in wat jazz zou moeten zijn: verweven met andere genres, experimentele impro en een sexy saxofoon. Zijn RnB ritmes laten het publiek haast niet de keuze stil te blijven zitten. Er moest wel met de heupen geschud worden. De avond was nog jong en James zette hem op volle gang.
Alleen maar respect voor een band die erin geslaagd is een filosofiestudente in de war te brengen.
Free Stanny 2025
Later stond de Garden Stage weer in het teken van de samenwerking tussen Gent Jazz en het KASK. Kleinpunk overtrof zoveel meer dan enkel hun catchy artiestennaam. De felle roze krullenbol waar Luna Maes op toetsen ergens onder zat schudde heen en weer bij alle harde gitaren en zware drums. Met zo’n fenomenale stem en zo'n muzikale range van de zangeres is het immense zonde oordoppen te dragen, zelfs bij een punkconcert. Het leek even alsof gitarist Lander Lampaert cosplayde als Frans Kalf met praktisch hetzelfde zandkleurige hemdje en dezelfde chocoladebruine broek, maar gelukkig had hij een grote polkadot hoed op om zichzelf te onderscheiden voor de oudere zielen in het publiek. De absurdistische songteksten van de band zullen echter nog meer verwarring opgewekt hebben dan de gitaarspelende dubbelganger. Ze wekken een soort verwondering op die niet te plaatsen valt en men voelt zich oprecht terug even een kind dat niet zeker is of mama net een ironische mop gemaakt heeft. Alleen maar respect voor een band die erin geslaagd is een filosofiestudente in de war te brengen. Deze hallucinante ervaring van een concert is eentje die in herhaling zou mogen vallen. Kleinpunk is een parel van een band waarin alle leden duidelijk afzonderlijk ontzettend getalenteerd zijn en ze erin slagen dat waardevol talent oprecht op elkaar in te spelen. Hun aanwezigheid, vriendschap en energie op het podium vallen nu eenmaal niet te faken.
Reactie toevoegen