Mijn bankrekening leek niet even enthousiast als de Music Mania om me weer terug te zien. Ach, het was echter tijd om met een plaat van Bill Evans in de hand omver geblazen te worden door de Main Stage.
I used to eat that shit up when I was 21.
Begin de twintig zijn ze misschien niet meer, maar Steve Coleman & Five Elements zijn allesbehalve oubollig en passé. Altsaxofonist Steve Coleman uit Chicago en zijn compagnon Jonathan Finlayson op de trompet zetten het concert in gang met een dialoog der blazers. Zoals zou moeten bij oldschool jazz speelde het publiek een Russische roulette te gokken welke stilte een adempauze was of het einde van een nummer. Er is niets zo entertainend als een onschuldig figuur uit de massa die absoluut te vroeg begint te klappen. Net wanneer men in alle comfort achterover ging zitten in de plastic stoeltjes kwamen de elektrische bassist Rich Brown en Sean Rickman op de drums tot leven. Een ongezien drumwonder vond plaats en in mijn ogen had het recht uit een scène van Damien Chazelles 'Whiplash' kunnen komen. Tussen hun klaagzangen over jetlag en humoristische opmerkingen die volgens hen het publiek ongetwijfeld niet konden boeien, lieten ze zien dat hun talent van alle tijden is. Allemaal begaafd in hun eigen element maar in harmonie onverbiddelijk ongezien.
Dat kunnen weinig mensen zo overtuigend flikken en tegelijk zo op hun gemak zijn.
Jumpscares en poltergeists tussen de pianotoetsen
Het leek of men moest ontsnappen uit een spookhuis toen de onheilspellende klanken van Tigran Hamasyans vleugelpiano begonnen te spelen. De slanke vingers van de Armeense pianist gleden over de toetsen alsof het niets was. Zijn gezicht stond strak van concentratie en hij leek zo overtuigd van zijn composities, dat volgens mij een meteooraanslag zijn muziek niet had kunnen stoppen. Nate Wood kreeg als drummer ongezien een eigen hoekje op het podium in plaats van achteraan verscholen te moeten jammen in gezelschap van alle kabels en infrastructuur. Als lid van de entourage van Hamasyan leek hij te ontsnappen aan het noodlottig determinisme der drummers. Bovendien is er kennelijk een afspraak gemaakt tussen de artiesten van Gent Jazz. Na Luna Maes’ felroze haar van gisteren had drummer Wood vandaag een fluo roze pet op. Men kon er onmogelijk naast kijken tussen de grijze ondertonen en het donkere decor van de Armeense componist. Zijn lage stem diende als leidraad door de experimentele en ijzingwekkende jazz, rock en metal. Het hele podium krioelde van de instrumenten en muzikanten, maar toch bleven alle ogen vastgelijmd op Hamasyan. Wat een artiest.
It’s all about the sax!
Het Branford Marsalis Quartet sloot de avond in alle schoonheid af en ze stuurden het publiek met het hoofd in de wolken naar huis. Saxofonist Brandon Marsalis maakte voor de tweede keer die dag een geweldige entree na eerder kort even meegespeeld te hebben met Steve Coleman. Saxofoon maakt of breekt een jazz performance en deze blazer leek zich daar absoluut geen zorgen over te maken. Zulke muziek doet je de tijd uit het oog verliezen. Dat kunnen weinig mensen zo overtuigend flikken en tegelijk zo op hun gemak zijn. Deze vier vlotte jongens balanceren evenwichtig het heerlijk contrast tussen een zachte melodie en levendig ritme. Ten slotte wekken ze de indruk vlot te zijn zowel op als af de planken. Mij mogen ze alvast trakteren op een cocktail ergens in een of andere alternatieve jazzclub.
Reactie toevoegen