Ode aan de puberpoëzie

Er is niets zo cliché als puberpoëzie. Je leven zou compleet naar de kloten zijn omdat jouw vriendengroep het niet eens is over een of ander banaal drama, of nog erger, omdat het tegenzit in de liefde.

Toch heb ik altijd respect gehad voor mensen die zich wagen aan poëzie schrijven. Het vraagt een enorme openheid en reflectievermogen om je emoties op papier te zetten. Ook al is niet iedereen daarom de volgende Herman de Coninck, kan het beoefenen van kunst je wel helpen je gedachten te ordenen.

In het middelbaar volgde ik voordracht en drama aan de kunstacademie. Ik droeg daar verschillende gedichten voor. Rond het derde middelbaar leerde ik ook zelf gedichten schrijven.

Toen ik in het vierde middelbaar zat, brak de coronapandemie uit. Dit was een zware periode voor mij. Ik had het gevoel dat ik net uit mijn schulp kwam en net op dat moment viel alles stil. Ik voelde mij geïsoleerd, van zowel mijn vrienden als mijn toekomst. Het duurde niet lang voor de eerste duistere gedachten begonnen binnen te komen. Het kon makkelijk een andere kant opgaan, maar in plaats van mezelf of anderen pijn te doen besloot ik mijn gevoelens van me af te schrijven. Als puber kon ik mijn emoties niet altijd goed uitleggen, dus liet ik mijn vrienden mijn gedichten lezen. Hierdoor kon ik moeilijke conversaties met hen aangaan, zonder dat ik alles in concrete woorden moest uitleggen.

Het kon makkelijk een andere kant opgaan, maar in plaats van mezelf of anderen pijn te doen besloot ik mijn gevoelens van me af te schrijven

Op een bepaald moment ging de pandemie weer liggen, maar mijn pen bleef ik stevig vasthouden. In mijn laatste twee jaar op de middelbare school schreef ik vooral over verandering. Ik was immers van school veranderd en keek ook met enige schrik naar hoe de toekomst na het middelbaar er zou uitzien.

Ik moet toch zeggen dat puberpoëzie mij meermaals, op verschillende manieren, uit de onzekerheid heeft gered. Veel zaken waar ik vandaag de dag nog steeds mee worstel, heb ik voor het eerst leren verwoorden met mijn gedichtjes. Aan de universiteit leerde ik gedichten schrijven helaas een beetje af. Het leerde me wel mijn innerlijke denkwereld op een duidelijke manier te communiceren naar de buitenwereld toe. Dat heeft mij op veel moeilijke momenten geholpen.

Toch lukt het niet altijd, en dan verlang ik toch ergens weer naar die momenten waar ik om middernacht volop aan het werken was aan een flauw gedicht. Misschien zit de echte pracht van puberpoëzie niet in de tekst, maar in de pogingen die we als mensen doen om begrepen te worden.