Een ode aan alternatieve spellingswijzen

In 1864 werd het Nederlands in Vlaanderen vastgeketend aan een verplichte spellingswijze. Sindsdien zijn er uiteraard enkele officiële wijzigingen doorgevoerd, maar optioneel is een correcte spelling al een tijdje niet meer.

De strijdvaardige, socialistische ondertoon maakte van de nieuwe spelling een populaire vorm van vreedzaam verzet

Op een radicale rebellie tegen de gevestigde Vlaamse spellingswaarden was het een honderdtal jaren wachten, al waren er in de vroege twintigste eeuw ook reeds schrijvers die zich aan een taalexperiment waagden. Een grote doorbraak kwam er uiteindelijk onder impuls van Herman J. Claeys, een germanist van opleiding, die in de jaren zestig een frisse wind door Nederlandstalig België liet waaien met het tijdschrift Revo. Hij ontwikkelde een eenvoudige, fonetische manier van spellen die consequent gehanteerd werd in het magazine. De redacteurs van Revo waren lang niet de enige met een hunkering naar een simpelere spelling van het Nederlands: verscheidene Vlaamse dichters en schrijvers bekeerden zich in de jaren zestig ook tot een progressievere spelling, waaronder de jonggestorven poète maudit Jotie T'Hooft.

Wat deze vooruitstrevende spelling zo aantrekkelijk maakte voor jonge kunstenaars in Vlaanderen, was dat ze ook wortels had in de politieke progressieve beweging. Voor velen was het nobele doel van fonetisch spellen om de kloof tussen geschoolde en ongeschoolde mensen te dichten en het snobisme van academische taalkenners te bestrijden. De strijdvaardige, socialistische ondertoon maakte van de nieuwe spelling een populaire vorm van vreedzaam verzet.

Helaas heeft het sprookje van de progressieve spellingswijzen niet lang geduurd: anno 2024 lijkt er niet veel over te schieten van de eens zo radicale Revo-revolutie. Nochtans zouden de Nederlandse taal en haar gebruikers wel wat creatieve stimulansen kunnen gebruiken. Bij deze dus een lofzang aan alternatieve spellingswijzen, want een pleidooi voor progressieve spelling is tevens een pleidooi voor humor, creativiteit en eigenzinnigheid. En plus, vindt er iemand die ene taalnazi in de vriendenkring eigenlijk oprecht sympathiek? De wereld van de taal doet er volgens mij goed aan om de teugels wat te laten vieren. Weg met de tradietsi, leve de verniewing!