Reality-tv heeft niets met de realiteit te maken. 'No shit!' repliceert de lezer met een ontwikkelde prefrontale cortex meteen. De verkeerde voorstelling van de werkelijkheid slaat echter diepere wonden dan op het eerste gezicht lijkt.
Dit artikel dingt meteen ook mee naar de prijs voor de meest hypocriete tekst van deze editie, want niemand kijkt meer reality-tv dan yours truly, de auteur, ikzelf. Tijdens de blok gaan de afleveringen van 'Ex on the Beach' naar binnen als zoete broodjes, met mijn cursus fiscaal recht als voorgerecht en een mislukt examen als toetje. Ik ken alle verzen uit 'Temptation Island' rats uit het hoofd − van "koekerond" tot "paren, of heb je niet zo'n zin?" − en kan ze indien nodig scanderen in de jambische hexameter. Mijn relatie met het medium balanceert dus tussen vurige haat en passionele liefde.
Deelnemers hebben tailles die doen vermoeden dat ze bij inschrijving een levensvoorraad Ozempic hebben gewonnen, met alle gevolgen van dien voor het zelfbeeld van de jeugd. Verwachtingen rond seks worden opgeblazen tot Pornhub-achtige proporties. Een aflevering maakt je zelden slimmer, tenzij het je doel is om je kennis over soa's wat bij te schaven. Dat is echter allemaal de evidentie zelve. Het is paternalistisch om daar commentaar op te geven, al loopt mijn West-Vlaamse parochieziel te schuimbekken om het te doen. Niet dat, maar wel de uitbuiting die hand in hand gaat met het medium, stuit me tegen de borst.
In 'I Wanna Marry Harry' verscheepten tv-makers twaalf Amerikaanse meisjes naar Engeland om naar de hand te dingen van, jawel, prins Harry, die toen nog niet van 't straat was. Dat de heer in kwestie eigenlijk een bouwvakker was die gewoon erg op de prins leek, werd hierbij verzwegen. De psychologen op de set moesten de meisjes berispen wanneer ze tijdens een sessie hun twijfels uitten, zodat ze het bleven geloven. Nadien waren ze het mikpunt van spot. Over de ethiek van programma's zoals 'Married at First Sight: Australia' en '90 Day Fiancé' zijn al hele epistels geschreven. Bij 'Temptation Island' loopt er dan weer een klacht van een paar ex-deelnemers. Ze klagen over vermeend emotioneel misbruik op de set.
Uitbuiting als entertainment bestaat nog steeds, zij het in een andere vorm
De wereld van reality-tv is een landschap van geslepen productiehuizen, die deelnemers via wurgcontracten als marionetten inzetten voor entertainment. Die laatsten bevinden zich vaak in een kwetsbare toestand − denk aan migranten zonder greencard − of worden haarfijn gemanipuleerd. Dat sommigen onder hen hun pas verworven bekendheid nadien handig uitspelen op sociale media, praat het niet goed. Onze voorouders in het oude Rome vergaapten zich aan gladiatoren en in de jaren dertig waren freakshows populair in de VS. Intussen zijn beide zaken verdwenen, maar uitbuiting als entertainment bestaat nog steeds, zij het in een andere vorm.
Terwijl ik dit zit te schrijven, speelt er trouwens een advertentie voor het nieuwe reality-programma rond Megan Desaever, de fiscalist van Oostende, op tv. "Mijn vriend een homo universalis? Ik zou hem geen homo durven noemen", zegt ze droog tegen de camera. Wie heeft er popcorn?
Reactie toevoegen