Ode aan de introvert

"Ik heb het gevoel dat je niet veel durft te zeggen in de les. Je moet wat minder verlegen zijn." Ik kijk mijn leerkracht vertwijfeld aan en weet niet goed wat zeggen. Kom op, denk ik in mezelf, zeg dan iets. Ik probeer de juiste woorden te vinden, maar zie ze net zo snel weer vervagen. 

HB

Nu, zo'n tien jaar later, kijk ik terug op dergelijke situaties en leer ik ze steeds beter begrijpen. Ook vandaag voel ik me vaak nog verlegen, stil, zelfs asociaal. Alleen weet ik nu dat die gevoelens niet gegrond zijn. En toch worden ze vaak toegeschreven aan introverte mensen. Zoals ik.

Het is een, toch voor mij, belangrijke misvatting die ik al te graag de wereld uit wil helpen. Want ja, ik kan volop genieten van sociaal contact en wel uren vullen met gepraat. Alleen kosten sociale situaties mij energie. En daar schuilt nu net het verschil met extraverten: we laden op een andere manier op. Niet omgeven door mensen, maar alleen, in stilte, zonder prikkels. 

Ik moet wel toegeven dat het lang niet altijd simpel is om introvert te zijn. En al helemaal niet in een extraverte wereld waar de luidste persoon in de ruimte steevast het woord lijkt te krijgen. Dan voel ik me wel eens klein, en niet gehoord. Doe dan je mond open, hoor ik die stem in mijn hoofd me al toefluisteren. Maar daar zit het hem juist. Want heel eerlijk, soms heb ik gewoon geen zin om te praten. Soms wil ik even alleen zijn, zodat ik de hectiek van de buitenwereld rustig kan laten neerdalen. Dan hoef ik de leegte ook niet op te vullen met smalltalk, maar kan ik ze gebruiken om naar mijn eigen gedachten te luisteren. En mijn batterij, die laadt zo stilletjesaan weer op.

Introvert zijn, dat is kracht kunnen vinden in de stilte. En dat is best wel bijzonder.

Ik ben graag alleen, dat geef ik toe. Maar, ben ik dan niet graag bij anderen? Nee, helemaal niet. Introversie en extraversie zijn trouwens twee uiteinden van een spectrum. Zelf neig ik eerder naar de introverte zijde, maar een zwart-witverhaal is het dus allerminst. Ik spendeer even graag tijd met familie en vrienden. Alleen lopen mijn batterijen wel vaak leeg na zo'n lange dag vol sociaal contact. Dan ben ik minder spraakzaam en lijk ik wat naar de achtergrond te verdwijnen. Net dan steken ook weer diezelfde twijfels de kop op. Straks vinden mensen mij niet leuk. Of denken ze dat ik hen niet leuk vind.

Ik heb intussen wel geleerd – en probeer het nog steeds – om vrede te nemen met mijn introverte karakter. Er hangt zelfs een gouden randje aan. In deze intense en soms ronduit chaotische wereld waarin we leven, kan ik rust vinden bij mezelf. Ik moet af en toe wat tijd alleen spenderen, en leer dat ook toegeven. Dan denk ik: "laat mij maar op mijn manier opladen, met een lege agenda en lekker bankhangen." Daar is helemaal niets mis mee. Introvert zijn, dat is kracht kunnen vinden in de stilte. En eerlijk, dat is best wel bijzonder.