Er zijn twee constanten in het leven: de lichtsnelheid, en de frustraties van educatieve masterstudenten. Vrees niet, voor een keer komt er weinig geneut over de drukte of planlast. Want dat is niet het enige probleem.
Een opinie schrijven over de onderwijswereld en de educatieve master ... ik weet het: niet het toppunt van originaliteit, maar als toekomstige leerkracht moeten er mij toch een aantal zaken van het hart. Dit zal echter niet opnieuw een aanklacht jegens de drukte van de opleiding zijn: genoeg studenten haalden dat (terecht) al aan. Ook de organisatorische aspecten van de stage zijn al menig keer aangekaart, want ook die zorgen voor onnodig veel stress. Nee, hier wil ik kort licht werpen op een ander aspect: de overgang van de academische opleiding naar de educatieve opleiding.
Deze overgang wordt namelijk nauwelijks aangehaald in het hele debat. Naast de overgang van het middelbaar naar den unief, was dit echter de grootste verandering van mijn educatieve leven. Je terug een eerstejaarsstudentje voelen na vijf jaar universitair afzien is het laatste gevoel dat je verwacht wanneer je een logische opvolgstudie binnenwandelt. Opnieuw in grote aula's gegooid worden om in drie vakken dezelfde auteurs en termen naar de kop geworpen te krijgen, dat zou niet mogen verbazen. Datzelfde jaar een thesis moeten schrijven met een totaal nieuwe vorm daarentegen wel. Gedaan met indrukwekkende thematische hoofdstukken, nu was het de beurt aan een – al dan niet onlogische – splitsing van resultaten en discussies. Ook was het gedaan met klassieke literatuurtaken en presentaties. Deze gaven hun plaats af aan museumbezoeken met verveelde pubers, VR-simulaties, en ellenlange zelfreflectietaken. Vergeet een psycholoog, in de eduma moet je pas echt aan introspectie doen.
Vergeet een psycholoog, in de eduma moet je pas echt aan introspectie doen
Naast het vormelijke word je ook inhoudelijk herdoopt. De melancholische inzinking dat mijn kennis over de klassieke oudheid, waar ik vier jaar lang al mijn academische liefde bij kwijt kon, volkomen nutteloos was geworden. Ter vervanging een wervelwind van basisvakken en masterclasses die door elkaar liepen, en die je in amper een paar maanden moeten klaarstomen om een volwaardig inhoudelijk pedagogisch expert te zijn.
Je slingert tussen leek en expert. Tussen eerstejaar en laatste master. De verwachtingen liggen heel hoog en tegelijk tergend laag. Eerst verlies je je inhoudelijke kennis, dan je praktische talenten, en ten slotte je zelfvertrouwen. Want als ik mijn argument in één zin moet samenvatten, laat het dan deze zijn: misschien mis ik het gewoon om me competent te voelen in mijn opleiding. En 60 studiepunten gaan dit gevoel niet terugbrengen.
Reactie toevoegen