Op 26 mei komt de remake van 'De kleine zeemeermin' uit. Waar sommigen uitkijken naar dit moment, beginnen anderen aan de zoveelste klaagzang over de Disney-remakes. Wat speelt er juist achter deze trend, en waarom is er zo veel afkeer tegen?
De epidemie van remakes, sequels, prequels en adaptaties wordt vaak besproken als een recent fenomeen. Als het over de liveactionremakes van Disney gaat, is dit ook het geval. Na een paar remakes uit de jaren negentig en tweeduizend, is de huidige golf – of eerder tsunami – van remakes begonnen in 2010 met 'Alice in wonderland' (Tim Burton). De cast werd aangesterkt door sterren als Anne Hathaway en Johnny Depp. Het was een hit, de film bracht een miljard dollar en een sjiek op. Sindsdien zijn er al 20 remakes verschenen. Het voorlopige hoogtepunt in deze barrage van cinema was 2019, toen er maar liefst vijf liveactionremakes op het grote scherm te zien waren.
"We do make movies to make money?"
Maar waarom kiest Disney ervoor om oude ideeën keer op keer terug op te graven? De voornaamste reden is natuurlijk dat het gemakkelijk is. Het is niet nodig om met een gloednieuw idee, verhaal of soms zelf storyboard op te komen. Zo is de remake van 'Belle en het beest' soms shot per shot gelijk aan de originele film. Disney kan ook rekenen op een brede basis van vaste klanten: Disney adults, mensen met nostalgie en ouders die hun kinderen dezelfde ervaringen willen geven als tijdens hun eigen kindertijd, staan allemaal te popelen om de films te bekijken. En of er wordt gekeken? De 'Lion king'-remake staat met een opbrengst van maar liefst 1,6 miljard dollar bovenaan het lijstje. Het is ook de 9e meest verdienende film ooit.
Er is echter nog een reden om oude films opnieuw te maken: intellectuele rechten. Door films te maken over personages waarvan de copyright bijna wegvalt omdat ze zo oud zijn, kan Disney deze verlengen. Het is dus daarom dat er vaak oudere Disneyfilms zoals 'Doornroosje', 'Lady en de vagebond', 'Pinokkio' of 'Belle en het beest' opnieuw gemaakt worden. Er wordt ook gefluisterd dat de remakes een witwaspraktijk zijn. De budgetten lopen meestal op tot boven de 100 miljoen dollar, maar toch zien de films er vaak veel slechter uit dan hun originele voorganger. Zwart geld zou dus makkelijk in grote hoeveelheden kunnen verdwijnen in films die toch op zijn minst het budget terugverdienen.
De meest voorkomende commentaar is dat het lui is
Lui en woke
Waarom zijn de Disney-remakes dan zo gehaat? Waarom worden ze altijd overladen met commentaar? Ook hier zijn er meerdere redenen. De meest voorkomende commentaar is dat het lui is. In het tijdperk van sequels en reboots is een remake het laagste van het laagste. Sequels of prequels komen met een nieuw verhaal en reboots proberen meestal een nieuwe toon te zetten. Liveactionremakes hebben hier veel minder – om niet te zeggen geen – vernieuwing. De overvloed aan onoriginele bucht zou misschien minder een probleem zijn, mochten er naast al deze remakes en andere herinterpretaties ook andere films uitkomen. Het marktaandeel van deze remakes is ondertussen echter zo groot dat het niet te negeren valt. Remakes zijn niet een mogelijkheid voor de echte fans of casual liefhebbers, het is vaak de enige optie voor de cinemaganger.
Disney maakt er een punt van om gedateerde aspecten van de films, zoals bijvoorbeeld het kussen van een slapende prinses, uit de remakes te laten
Een reden tot afkeer die niet te ontkennen valt, hoewel zeldzaam, is het anti-wokesentiment. Disney maakt er een punt van om gedateerde aspecten van de films, zoals bijvoorbeeld het kussen van een slapende prinses, uit de remakes te laten. Er wordt ook gepoogd om de prinsessen zelfstandiger en meer getalenteerd te maken. Emma Watson's Belle is namelijk een ingenieur die andere jonge meisjes wilt onderwijzen, iets wat de achterwaartse dorpelingen haar kwalijk nemen. Ook de casting bepleit diversiteit en inclusie van minderheden. Zo wordt ook de nieuwe Ariël vertolkt door Halle Bailey, een Afro-Amerikaanse actrice. Deze beslissing stuurde het internet tot de zoveelste 'culture war'-discussie die uiteindelijk weinig uithaalde. De typische vraag – Waarom maken ze niet gewoon nieuwe films voor zwarte hoofdrollen? – deed herhaaldelijk de ronde. Langs de andere kant van het debat gingen er dan filmpjes viraal waarin jonge zwarte meisjes die verheugd waren over het feit dat er eindelijk eens een prinses op hen leek.
Plooien voor de markt
Dit Disney-progressivisme is echter enorm cynisch. Niet-heteroseksuele affectie wordt altijd slechts lichtjes in de achtergrond getoond; je zult het hoofdpersonage nooit iemand van hetzelfde geslacht zien kussen. Deze zeldzame en verborgen momenten van queerness worden vervolgens ook makkelijk weggeëdit voor andere markten. Ook de vermeende pogingen tot culturele gevoeligheid draaien op weinig uit. De remake van 'Mulan' werd besproken als respectvol tegenover de Chinese cultuur en geschiedenis. Mushu werd uit het verhaal geschreven omdat deze afbeelding van draken verkeerd zou zijn voor Chinese markten. 'Mulan' was echter een gigantische teleurstelling at the box office. Forbes rapporteerde dat het in China een van de slechtst presterende liveactionremakes was. Er wordt ook gespeculeerd dat de diverse castings allemaal een poging zijn om meer aandacht te krijgen voor de film. "Any publicity is good publicity", wordt er gezegd. Het valt nog te zien of dit 'De kleine zeemeermin' effectief meer geld opbrengt.
Reactie toevoegen