Koffie is vandaag even verfijnd als de hipsterlifestyle zelf. Toch draait het bij koffie niet om de finesse, wel om het wachten. Laat die dure bonen en dat plantaardige schuim voor wat ze zijn; hou het bij tien minuten tijd en een tas vol zwart geluk.
Of je het nu zelf maakt of bestelt in een chique koffiebar, op koffie moet je altijd wachten.
Op koffie moet je wachten, vooraleer hij gezet is. Terwijl je nog verslagen door je wekker uit het raam staart, hoor je de koffie druppen en je gefilterde gedachten traag de dag insijpelen. Je drukke planning lijkt voor even leeg te zijn, net als je hoofd vol zorgen. En je energie stel je nog even uit, want je koffie is nog lang niet gezet.
Op koffie moet je wachten, vooraleer hij uitgegoten is. Koffie schenk je zonder gemok in een tas die bij jou past, één met zo'n oor dat naar je luistert. Eén die altijd op je bureau staat en je maar af en toe afwast omdat je hem niet kan missen. Liefst met een boodschap die je het nodige duwtje in de rug geeft. De mijne is wit, gekregen van mijn pa en schreeuwt in zwarte blokletters: "ZEDDIS KALM". En elke ochtend opnieuw heeft hij gelijk.
Op koffie moet je wachten, vooraleer je ervan kan drinken. Die warme wasem vol heerlijke aroma's zwaait naar je, wachtend op je lippen en je zelfgenoegzame 'AAH' achteraf. De juiste temperatuur is er één van geduld, want je verbranden zou te jammer zijn. Dan maar de krant even lezen, je hebt nu toch tijd.
Op koffie moet je wachten, vooraleer hij leeggedronken is. Geduldig heb je gewacht op die zalige warmte, en nu eindelijk, die eerste slok zwart geluk. De tere laag crema, die smaakt naar donkerbruine wolken verzacht de daaropvolgende oase van energieke rust die door je lichaam stroomt. En ja, ik drink mijn koffie zwart, zonder verzoeting of verdoezelende melk. Ik hou van een bittere slok wereld, net als een vaccin, een kleine dosis geconcentreerde somberheid, een goedbewaarde erfenis van de nacht, die – wanneer het in je systeem geraakt – je dag verlicht.
Op koffie moet je wachten, vooraleer hij werkt. Ook al brengt het idee van koffie al helderheid, toch is het even wachten voor de mist in je hoofd helemaal is gaan zakken en je ledematen de energie voelen zinderen. Je wordt langzamerhand lichter in je hoofd, je hersenkronkels vormen zich als soepele bochten voor je gestroomlijnde ideeën en je lichaam staat op springen: Je bent klaar voor de dag!
Op koffie moet je wachten, dat ligt er nu wel koffiedik op. En het beste van al? Je verliest er helemaal geen tijd mee, want het is diezelfde rustgevende tas koffie die je iets later het gevoel geeft dat je de dag goedgemutst en in volle glorie kan doorstaan. Een goede tas koffie is zowel de pauzeknop als het startsignaal. Het is als een bries voor je ziel: bedarend én stuwend.
Koffie is dé pauze bij uitstek, het is die rust- en krachtgevende tien minuten die je voor jezelf neemt of net die gezamenlijke koffieklets die jou en anderen verbindt. Koffie is een pauze die altijd uitloopt, in tijd en in vreugde.
Reactie toevoegen