Dr. Martens zijn al decennia geliefd in de alternatieve scene en nu kan je ze niet meer missen. Ideaal voor een rave, maar ook berucht als pijnlijk om in te lopen. Dat heb ik aan den lijve ondervonden, en zo heb ik ontdekt dat ik Dr. Martens haat.
Als een goede talenstudente die graag doet alsof ze alternatief is, had ik ergens in de solden een paar Dr. Martens op de kop getikt. Ik had ze thuis al enkele keren aangetrokken en, met succes, enkele uren gelopen en rondgehuppeld in mijn veilige kot. Dus vertrok ik op een zondagavond, gewapend met een zak vol herbruikbare verpakkingen, dikke wandelsokken en veel goeie moed naar de bakker om mijn Too Good To Go-bestelling op te halen. Naïef, zo bleek al heel snel.
Ik was nog niet eens halverwege toen ik merkte dat er iets niet pluis was. Nog geen tien minuten nadat ik mijn veilige thuishaven verlaten had, voelde ik de eerste veelbetekenende tekenen van onheil. De achterkant van mijn voeten schuurde tegen het leer van de schoenen. Het was zover, de eerste blaar was op komst. Maar ik zou me niet laten tegenhouden door een beetje pijn. Dat hoort er gewoon bij als je nieuwe schoenen draagt, dus ik wandelde koppig verder.
Toen ik eindelijk aankwam op mijn bestemming, na een wandeling van een kwartiertje dat aanvoelde als een eeuwigheid, kregen mijn voeten even respijt. De verkoper pakte alles zorgvuldig in en excuseerde zich dat er niet veel over was. Niet dat het mij op dat moment maar iets kon schelen wat ik mee naar huis zou krijgen, ik was gewoon blij dat ik even mocht stilstaan. Mijn moment van rust was echter van korte duur en ik moest al terug naar huis wandelen. Met de tanden op elkaar vertrok ik voor de langste vijftien minuten van mijn leven.
Al bij al dus een overwegend negatieve ervaring. Eén ster, geen aanrader.
Eenmaal terug op kot heb ik zo snel mogelijk de schoenen uitgetrokken, gewoon midden op de trap. Pas toen mijn voeten verlost waren van de marteltuigen, kon ik het resultaat aanschouwen. Het was erger dan ik verwacht had. De laarzen hadden een regelrechte ravage aangericht: ik had niet gewoon een blaar, maar mijn hielen lagen helemaal open. Ook mijn Dr. Martens zelf droegen de gevolgen van de marteling, want het herkenbare gele stiksel aan de zool had achteraan een lichtrode tint gekregen.
De reputatie van de Dr. Martens is wat mij betreft dus compleet terecht. Ze zien er misschien wel mooi uit, maar ze zijn de pijn niet waard. Ik heb mijn lesje wel geleerd en ik koop vanaf nu alleen nog tweedehands Docs, dan zijn het tenminste niet mijn eigen bloed, zweet en tranen die de schoenen gedoopt hebben, maar heeft iemand anders het harde werk al opgeknapt. Zonde dat ze er wel heel goed uitzien.
De helse tocht heeft gelukkig wel nog iets opgebracht. Ik heb er, naast bloedende hielen, ook een zompige éclair en een broodje met verlepte sla en kaas aan overgehouden. Al bij al dus een overwegend negatieve ervaring. Eén ster, geen aanrader.
Reactie toevoegen