Walter Price is een van die bazen die minder emotie toont dan de gemiddelde politicus. Mensen ontslaan voor een kleine fout, ongelukkig gescheiden, en gelukkig in zijn beroep als advocaat: waarschijnlijk iemand die wel door een persoon of twee dood wordt gewenst. En laat dit nu net gebeuren. Walter komt – al dan niet spijtig genoeg – plotseling aan zijn einde door een hartaanval. Moge hij in vrede rusten. Of niet natuurlijk.
Als deze man de memoires van Riktor zou schrijven, zou hij de rectorverkiezingen wel overtuigend kunnen winnen
Want Walter reïncarneert niet, gaat niet naar de hemel, de hel, niet naar de eeuwige jachtvelden. Hij blijft. Niet in zijn lichaam, welteverstaan, maar als een klassieke geest: niemand hoort of ziet hem, en zo ziet hij op zijn begrafenis niet alleen hoe weinig mensen hem een laatste groet brengen, maar ook hoe zelfs zijn ex-vrouw eerder opgelucht dan triestig lijkt te zijn. En zo begint het nieuwe leven-na-leven van Walter Price.
Gelukkig blijft hij niet lang alleen. Hij wordt door Mei, een Aziatische tiener en reaper van dienst, begeleid naar zijn nieuwe thuis: een koffiehuis. Onder leiding van de eeuwig rustige Hugo, geholpen door diens overleden grootvader Nelson, assistentiehond Apollo, en natuurlijk reaper Mei. In het koffiehuis krijgt hij de nieuwe spelregels te horen: hij is dood, of hij dat nu wil aanvaarden of niet, en kan niet te ver buiten het koffiehuis komen zonder het laatste beetje menselijkheid dat hij nog heeft, te verliezen. Het enige wat hij kan doen, is zijn eigen dood onder ogen zien, en uiteindelijk door de fluisterende deur gaan, zijn leven finaal achter zich latend, maar niet wetend wat erna komt.
En zo krijgen we gedurende een dikke driehonderd pagina's het relaas van Walter te lezen die zijn eigen dood moet leren aanvaarden, met behulp van de mysterieuze barista Hugo. Schrijver T.J. Klune blinkt, net als bij zijn vorige boek, uit in het portretteren van een persoon die zijn leven moet opgeven en een nieuw leven moet starten. Hij is dan ook op zijn best in het uitbeelden van de frustraties die Walter voelt als geest. De onkunde om zelfs maar een stoel vast te pakken of de verslagenheid dat niemand hem kan horen, maar ook in de weg die Walter aflegt en de uitbouw van zijn relaties met de koffiehuis-collega's. Klune slaagt erin om de vanzelfsprekend negatieve mening van de lezer over Walter perfect te sturen, om hem zodanig menselijk af te beelden dat je op het einde niet anders kunt dan hem vergeven en hem het beste toe te wensen. Als deze man de memoires van Riktor zou schrijven, zou deze de volgende rectorverkiezing zelfs bij de studenten overtuigend kunnen winnen.
Reactie toevoegen