Recensie: The House in the Cerulean Sea

Het boekenequivalent van een warm kopje thee, een knus deken en een donkere avond. T. J. Klune neemt zijn lezers mee naar een wereld waarin de magie niet uit toverstokjes of Latijnse spreuken komt, maar uit de zoektocht naar je eigen familie.

Een kruising tussen '1984' en 'Mathilda' is misschien de beste omshrijving van T. J. Klune's 'The House in the Cerulean Sea'. Het verhaal volgt Linus Baker, een voorbeeldambtenaar bij de 'department in charge of magical youth' die geen problemen heeft met het gevoelloos sluiten van weeshuizen. Deze worden echter niet bevolkt door de gemiddelde Katrien en Kees, maar door bosnimfen, gnomen, en elk mogelijk Disneypersonage dat je je kan inbeelden. Linus, een ogenschijnlijke kopie van Boxer uit 'Animal Farm', wordt op een uiterst geheime missie naar een afgelegen tehuis gestuurd, waar onder toezicht van Arthur Parnassus verschillende kinderen worden opgevangen. Hier lijkt de kille Linus langzaam te ontdooien, maar niet iedereen blijkt even eerlijk.

Net als Linus voelt ook de lezer zich steeds meer thuis in het weeshuis. De wezens spelen hierin een cruciale rol: van de 'blob' Chauncey die niets liever wil worden dan liftjongen, over 'wyvern' Theodore die niets liever heeft dan knopen, tot Lucy, de zesjarige antichrist die houdt van jaren-80-muziek. Elk kind bouwt een relatie met hem op waarbij we ook hun tragische achtergrondverhalen en angsten leren kennen. In een dystopische en duistere wereld waarin deze kinderen als gevaarlijk worden beschouwd, worden we zo meegetrokken in een theelichtje van hoop en vertrouwen. 

Hoewel het verhaal opbouwt naar een vertederende climax, heeft de lezer ook door dat er geheimen aan de oppervlakte dreigen te komen. Er worden subtiele hints gegeven, maar de openbaring van deze geheimen blijkt maar magertjes, zowel inzake haar inhoud als hoe het naar buiten komt. Dit zorgt dus voor een licht hobbeltje in het tempo van het werk, al stoort dit nauwelijks, ingebed in de fantasierijke avonturen van de personages. Dit boek is dus een absolute aanrader voor fans van magisch realisme, of voor elke lezer die in deze gure tijd nood heeft aan een hartverwarmend verhaal waarbij je de chaotische werkelijkheid even kunt loslaten. Of zoals Linus het zelf zou zeggen: "I may have lost my mind, isn't it wonderful?"

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen