Wie de afgelopen weken naar een les ging, kon er niet naast kijken. Of beter, die kon er niet naast luisteren: het gekuch, gerochel, gehoest en gesnotter van medestudenten. Net wanneer de mondmaskers massaal (definitief?) de vuilnisbak in vliegen, breekt er een nieuw virus met volle kracht los. Neen, het is geen 72ste golf van het verschrikkelijke ding dat u bijna anderhalf jaar lang tot eenzame opsluiting gedwongen heeft, maar een minstens evenzeer te duchten vijand: de gevreesde herfstverkoudheid, dit keer vergezeld door occasionele keelontstekingen en ander onheil.
Kerngezonde hoofdredacteur in zonniger tijden
Achteraf is het natuurlijk makkelijk spreken, maar we hadden het moeten zien aankomen. Na maandenlang amper met mensen in contact te komen, werden studenten nu als een wilde meute losgelaten in de aula's en de Overpoort, en dat zonder mondmaskers of afstandsregels. Gooi dan nog eens een regen- en hagelbui op Student Kick-Off in de mix, met een fikse dosis rotweer doorheen de week erbovenop, en je hebt het recept voor een stortvloed aan snotneuzen. En dan heb ik het niet over mensen uit 2003.
Een stortvloed aan snotneuzen. En dan heb ik het niet over mensen uit 2003
Hou het trouwens liefst stil, dat de ziektes zich met iedere 'hatsjie' en droge kuch verder door onze aula's verspreiden. Straks krijgt onze rector er lucht van en komt hij ons hoogstpersoonlijk een mondmasker omsnoeren, of brengt hij zijn plooimeter mee om te controleren of iedereen wel braafjes anderhalvemetert. Of nog erger: straks begint de universiteit weer motiverende boodschappen op de Boekentoren te projecteren en 'verduidelijkende' e-mails te sturen om ons een hart onder de riem te steken.
In naam van iedereen die deze donkere periode nog niet heeft verdrongen en nog steeds angst voelt telkens ze een oranje stipje naast hun Ufora-belletje zien verschijnen: veel beterschap aan alle zieken. Ondertussen kan je al dat werk inhalen dat je in de eerste weken hebt uitgesteld.
Reactie toevoegen