Iedereen heeft een guilty pleasure, of het nu een overdreven milkshake of een binge-avondje 'Tempation Island' is. Maar de Netflix-romcom is misschien wel de meest guilty aller pleasures.
De Netflix-romcom is een fenomeen op zich. In de wereld van de grote klassiekers, zoals 'Love Actually', 'The Proposal', 'Legally Blonde' en 'Friends with Benefits', kwam Netflix de laatste jaren met een waar imperium van films, de een al iets beter dan de andere. Maar waarom zou het nu een ode verdienen?
De voornaamste reden is de kracht van het cliché. Een cliché in avonturenfilms steekt al gauw tegen: in dat soort verhalen wil je van je stoel worden geblazen, van de ene verrassing in de andere tuimelen, en plotwendingen ontdekken die zelfs de scenaristen van 'Thuis' met een open mond zouden achterlaten. In romcoms ligt het net iets anders. Hoewel je ook een leuke plottwist verwacht, is er een soort van geborgenheid in het (vaak vrij grote) aantal clichés. Clichés zijn namelijk vertrouwd, en romcoms zijn de soort films bij uitstek waar zowel singles als koppels zich graag mee vereenzelvigen. En als er iets is waar Netflix in uitblinkt, dan is het wel het bundelen van clichés.
Neem als voorbeeld de film 'To All the Boys I've Loved Before'. Een eigenzinnig persoon die door de handelingen van een vriend(in) of familielid in een situatie terechtkomt waarbij ze ineens een heel intense relatie aangaat met een ander personage dat ze daarvoor al kende. Ze blijken meer gemeen te hebben dan op het eerste gezicht leek, waarna ze door een misverstand of plotse gebeurtenis ruzie krijgen, maar toch elkaar terugvinden en nog lang en gelukkig leven – althans tot het begin van de sequel. Zet daarnaast, bijvoorbeeld, 'Sierra Burgess is a loser'. Opnieuw een eigenzinnig persoon die door de handelingen van een vriend(in) of familielid in een situatie komt waarbij … Je snapt het plaatje wel. En alsof dat nog niet genoeg is, speelt Noah Centineo in beide films een hoofdrol. Noem hem gerust de Stan Lee van het Netflix-romcom-universum, doch een beetje jonger, en met iets meer spiermassa. Cliché gestapeld op cliché, waarbij de top van de stapel ergens tussen de wolken verdwijnt.
Cliché gestapeld op cliché, waarbij de top van de stapel ergens tussen de wolken verdwijnt
Daarnaast zijn er de talloze Kerstmis-romcoms en filmreeksen, met als kers op de taart de 'A Christmas Prince'-films, de Kerstmis-romcomreeks. Noem het gerust een misvormde 'F.C. De Kampioenen'-kerstspecial met een royaal kantje, die al veel eerder een vroege dood had moeten kennen. Maar zoals hierboven al mocht blijken: er zit een schoonheid in slechte storytelling.
Als je eenmaal de ironie hebt gevonden bij het appreciëren van clichés, dan zijn de Netflix-romcoms een bijna onuitputtelijke bron van mierzoet, voorspelbaar en hartverwarmend tijdverdrijf. Met daarnaast ook steeds progressievere thema's en meer LGBTQIA+-personages, ziet de toekomst er rooskleurig uit. En houden we niet allemaal van een happy ending?
Reactie toevoegen