"De koers is van ons!", klonk het enkele weken geleden voortdurend in en rond het Leuvense. Op een zondagochtend voltrok zich over het hele land een volksverhuizing richting het wereldkampioenschap wielrennen. Maar wat maakt de koers nu zo mooi?
Dat de koers 'van ons' is, is op zondag 26 september bewezen in Leuven. De hele stad stond propvol met gepassioneerde supporters en de wielrenners werden – zeker na de coronakoersen zonder publiek – gek van de oorverdovende aanmoedigingen. Het WK wielrennen was echter niet de enige koers die bewijst hoe mooi de sport is. Amper een week later bewees een heroïsche editie van Parijs-Roubaix wederom de schoonheid van de koers. Toch wordt 'de koers' vaak als de favoriete bezigheid van een zetelzittende vader beschouwd. Een gepassioneerde student poogt het tegendeel te bewijzen.
Koerstactieken
De schoonheid van de koers zit hem in de manier waarop de sport is opgebouwd. In tegenstelling tot andere teamsporten, bestaat het wielrennen niet uit twee teams die het tegen elkaar opnemen. Er zijn meerdere teams die tegelijk aan dezelfde wedstrijd deelnemen, waardoor de rivaliteit niet gefocust wordt op één tegenstander. Meer zelfs, de verschillende teams moeten vaak samenwerken om de wedstrijd tot een goed einde te brengen. Zo gebeurt het voortdurend dat twee rivalen moeten samenwerken om uit de greep van het peloton te blijven. Een voorbeeld hiervan is de legendarische Ronde van Vlaanderen van 2020 waarin Wout van Aert en Mathieu van der Poel met zijn tweeën tot de finish reden om de overwinning daar met een sprint te beslechten. Kortom, op vlak van tactieken en spelregels kan koers al vele teamsporten achter zich laten.
Wielrennen vindt daarenboven niet in een afgesloten stadion of een overkoepeld terrein plaats, maar op de openbare weg. De belevenis die wielerliefhebbers ervaren is daarom uniek. Geen dure toegangsticketten nodig, want iedereen die wil, kan gewoon langs de weg postvatten en zo een glimp opvangen van hun helden. Voor of na de koers is het dan ook makkelijk om een handtekening of een drinkbus te gaan scoren nabij de ploegbus.
Koersemoties
Ten slotte zijn het de renners zelf die de sport zo mooi maken. Neem nu de laatste Parijs-Roubaix waar men letterlijk door het slijk moest fietsen en volledig besmeurd met modder over de finish kwam. Toch staan die renners onmiddellijk klaar om een interview te geven bij de immer geliefde Sporza-journalist Renaat Schotte. Die directe toegang tot de sporters zorgt voor een open en integere kijk in hun emoties die ze voor, tijdens of na de koers beleven. De ontgoocheling valt niet te verbergen, de ambitie wordt niet verzwegen en het geluk wordt met iedereen gedeeld.
De schoonheid zit vooral in de eerlijkheid van de sport
De sportiviteit tussen de verschillende renners en hun teams in de koers kan door weinig sporten geëvenaard worden. De schoonheid zit vooral in de eerlijkheid van de sport: iemand met slechte benen zal zelden een koers winnen. De gunfactor tussen rivalen is nergens zo groot als bij het wielrennen. En ook supporters kunnen hun helden van heel dichtbij volgen, wat de beleving des te intenser maakt. Kortom, de koers is van ons en die moeten we koesteren.
Reactie toevoegen