Rock-'n-roll-rectoren

Grote teleurstelling voor Rik Van de Walle: onze rector haalde deze lijst van memorabele rectoren niet. Het is echter nog niet te laat. Hij zou bijvoorbeeld de auteurs van dit artikel kunnen omkopen. Vanaf twintig studiepunten kunnen we babbelen, Rik.

Guillaume De Smet

Dat gedenkwaardig zijn niet altijd een positief gegeven is, toont rector Guillaume De Smet als geen ander aan. Hij was rector in de periode 1940-1944 − soms zeggen jaartallen heel veel. De Smet werd aangesteld door de Duitse bezetter en onder het motto 'Voor wat, hoort wat' voerde hij hun orders bijna allemaal uit. Ook kon hij het goed vinden met het GSV (Gents Studenten Verbond), de studentenbeweging die door de nazi's werd opgericht. Alle maatregelen tegen joodse studenten werden doorgevoerd, maar de verplichte tewerkstelling van studenten bleek toch een brug te ver. Een man van het volk. Meteen na de bevrijding werd hij bedankt voor bewezen diensten als rector. Een ontslag zat er evenwel niet in: De Smet bleef gewoon hoogleraar aan de faculteit Wetenschappen. Een terugzetting in graad die hij overigens niet aanvocht bij de Raad van State.

De verplichte tewerkstelling van studenten bleek toch een brug te ver. Een man van het volk

August Vermeylen

Van de collaboratie naar een flamingant − het is een kleine stap. Wees evenwel gerust, want het is een van de goeie; in geen van beide wereldoorlogen stond hij aan de foute kant. U kan August Vermeylen kennen van de studentenhome die zijn naam draagt, anders moet u dringend een leven zoeken. Er zijn betere dingen te doen dan grasduinen in de persoonlijke geschiedenis van Gentse rectoren uit lang vervlogen tijden. Onder Vermeylens beleid (1930-1933) voltrok zich de vernederlandsing van de universiteit, wat gepaard ging met hevige discussies. Vlaams- en Fransgezinden vochten hun meningsverschillen soms letterlijk uit en de dreiging van zulk geweld leidde ertoe dat het academiejaar tot twee keer toe niet plechtig geopend kon worden. Vermeylen had echter nog een andere bezigheid. Hij was namelijk romanschrijver. Dat achtten zijn Franstalige tegenstanders beneden de waardigheid van een rector en met sprekende titels als 'De Wandelende Jood' (1906) kunnen we hen moeilijk ongelijk geven.

Peter Hoffmann

Flamingante rectoren aan de UGent maakten dus duidelijk niet altijd even bedachtzame keuzes. Waar Vermeylen een grens trok bij twijfelachtige boektitels, deed rector Peter Hoffman dat net iets anders. Hij was namelijk de rector van de universiteit tijdens Wereldoorlog I, toen deze onder Duits bewind stond. Aanvankelijk had deze Luxemburger alles mee om een memorabele publiekslieveling te worden: meerdere keren decaan van de faculteit Letteren en Wijsbegeerte, voorstander van onderwijs in de moedertaal, voorvechter voor onderwijs van meisjes en geheelonthouder (van alcohol, niet van die meisjes). Hij werd directeur van het eerste meisjesatheneum in Gent, en richtte een plaatselijke afdeling van de geheelonthoudingsgroep 'The Good Templars' op. Toch was zijn korte periode als rector van de duivel genoeg om dit overboord te gooien en hem te verwijderen uit de rectorale hall of fame. Overigens houdt deze rector waarschijnlijk ook het record van minste professoren onder hem: slechts acht van hen zouden zich geschikt hebben verklaard om les te geven in het Nederlands, in plaats van het gebruikelijke Frans, al zal het protest van professoren zoals de legendarische Henri Pirenne daar ook voor iets tussen zitten.

We raden Rik Van de Walle aan zijn handen van het inschrijvingsgeld af te houden

Julien Hoste

Noem een functie die je kan hebben aan de UGent en Julien Hoste heeft ze vervuld. Hij ging van student over assistent en professor tot rector in 1977. Zijn regeerperiode wordt echter vooral herinnerd voor de drastische verhoging van het inschrijvingsgeld van 5.000 naar 10.000 frank, een maatregel waar hij zelf niet achterstond. Om die reden nam hij deel aan de studentenprotesten tegen de verhoging die door de minister van Onderwijs was opgelegd. Hoste – een socialist – vond de Castro in zichzelf en nam zelfs deel aan een sit-in met studenten. Later in het academiejaar '77-'78 werd het protest echter grimmiger en veranderde de Blandijn in een Tahrirplein avant la lettre tijdens wat bekendstaat als 'De slag om de tienduizend'. Studenten waren boos en de politie schuwde de matrak niet. Some things never change. Julien Hoste kwam zelf in het oog van de storm terecht toen een tachtigtal studenten hem gijzelden in zijn eigen bureau en hij weigerde hen te helpen om de inning van de befaamde 10.000 frank te stoppen. Hoste moest hardhandig uit zijn kantoor bevrijd worden. We raden Rik Van de Walle aan zijn handen van het inschrijvingsgeld af te houden.

Paul Fredericq

Ten slotte kunnen we deze lijst niet afsluiten zonder een eervolle vermelding voor beste snor der rectoren. De unaniem gekozen winnaar hiervan is de stijlvolle en gracieuze Paul Fredericq.

0
Gemiddeld: 3.5 (2 stemmen)

Reactie toevoegen