Met zijn 23 jaren is Pokémon een fenomeen dat weinig studenten onaangeroerd heeft gelaten. Van diehards die 'Red' en 'Blue' doorploegden op batterijen tot hipsters die met hun powerbanks 'Pokémon Go' liepen te spelen, heeft het zijn stempel gedrukt op een generatie. Maar kan Nintendo zichzelf blijven heruitvinden, of komen we elke dag een stap dichter bij een cash grab waar zelfs 'Terminator: Dark Fate' nog jaloers op kan worden?
Laat één ding duidelijk zijn: slavernij is nog niet uit de wereld. Integendeel, sommige vormen zijn helemaal hip. Zo ook de nieuwste telgen in de pokémondynastie: 'Pokémon Sword en Shield'. Met deze nieuwe generatie zet de Pokémon Company in op terughalen wat goed was en vernieuwen waar nodig. Maar hoe blijf je vernieuwen na twintig jaar en 809 unieke wezentjes? Simpel: door de helft ervan overboord te gooien.
Volkswoede
Ontegensprekelijk is deze halvering van het aantal vangbare pokémon, de zogenaamde ‘Dex Cut’, de grootste bron van woede bij de fans. Mocht het logistiek mogelijk zijn, leek het even alsof een meute misnoegde fans het hoofdkwartier van de Pokémon Company zou bestormen, een revolutie waarvan zelfs Frankrijk zou kunnen schrikken. De gezamenlijke woede leek enkel te groeien toen bleek dat de spelers hun favoriete pokémon niet zouden kunnen overzetten van vorige versies naar deze recentste versies, een unicum in de pokémongeschiedenis. Dat de verkoop met een handicap zou beginnen is een understatement, maar al dan niet onverwacht braken ook deze pokémonspelletjes alle verkooprecords.
Je zou je afvragen waarom, maar het antwoord kan kort samengevat worden: Nintendo weet hoe het je geboeid moet houden. Met een mix van 81 nieuwe pokémon en een 319 klassiekers biedt ze je ontelbaar veel nieuwe combinaties en mogelijkheden. Old souls kunnen nog steeds hun Charizard terugvinden, naast nieuwe evoluties voor gouwe ouwen en verrassend originele creaties zoals Fallinks, een groepje snoezige dwergjes dat samen een Griekse falanx vormt, en Yamper, een elektrische corgi. Daarnaast brengt het de Gyms terug, een klassiek element dat de makers van de vorige versies, 'Pokémon Sun en Moon', hadden laten vallen en vult deze aan met een herziene versie van de ‘Elite 4’ en de kampioen.
Geen Pok(k)éspel
Juist als je je denkt dat je te lineair bezig bent, word je in de ‘Wild Area’ geduwd: een frisse open-world-achtige wereld waarin je naast vechten en vangen ook kan kamperen en je eigen curry-dex, een pokédex voor zelfgemaakte curries, kan aanvullen. Een maar matige verhaallijn, een vrijwel compleet afwezige professor en een drievoud aan clichématige rivalen vallen op. Maar die worden dan weer finaal van tafel geveegd door het nieuwe dynamax-systeem, waarmee je jouw favoriete pokémon kunt laten groeien tot een wolkenkrabber van formaat, wat zelfs de meest ervaren speler versteld doet staan.
Concluderend: is dit een 'Dark Souls' of een 'The Last of Us'? Neen. Dit is wel een verheerlijkte versie van een gigantische kinderboerderij, en je zal het waarschijnlijk moeilijker hebben om de eendjes te voederen dan om dit spel tot een goed einde te brengen. Maar met 'Sword en Shield' legt de Pokémon Company wel een originele opvolger op tafel en veegt het de populistische kritiek van tafel met goede designs, nieuwe mechanics en een speelduur van toch meer dan twintig uur.
Reactie toevoegen