Daphne Lox
De eenzaamheid kruipt door de kieren van ongeopende deuren en ramen. Daar zit ik, luisterend naar de voorbijrazende auto’s, terwijl de warmte van de radiator koud aanvoelt. De maand december komt in zicht, net als de kortste en donkerste dag van het jaar; 22 december.
Op deze dagen denken we vaak aan de oudere medemens, opgesloten in witte ruimtes, met enkel het bezoek van verpleegkundigen. Wat soms vergeten wordt, is dat niet alleen zij de eenzaamheid ervaren. Meer dan de helft van de jongeren onder de 34 jaar ondervindt het gevoel 'eenzaamheid', dat blijkt uit het geluksonderzoek van 2019. Waarom wordt hier zo weinig aandacht aan besteed?
De chronische eenzaamheid dringt zich op tijdens de feestdagen en is onvermoeibaar. Enkele families vieren geen kerst of Nieuwjaar, waardoor sommige jongeren achterblijven met enkel hun volgers op Instagram. Het isolement, zowel mentaal als fysiek, kent zo een stijgende trend dat Canvas er zowaar een reeks aan wijdt en De Morgen een podcast genaamd 'De Eenzaamheidstapes' uitzendt. Het baart me zorgen dat er nu pas actie ondernomen wordt.
We zouden een voorbeeld moeten nemen aan onze noorderburen
We zouden een voorbeeld moeten nemen aan onze noorderburen. Nederland heeft een nationaal meldpunt, eenzamejongeren.com, dat eenzaamheid bij de leeftijdsgroep twaalf tot dertig jaar in kaart brengt. België heeft baat bij een gelijkaardig initiatief, want eenzaamheid wreekt zich op je lichaam. Mensen die kampen met gevoelens van eenzaamheid hebben een verhoogd risico op hart- en vaatziektes, kanker en dementie.
Het lijkt alsof de wereld de eenzamen niet begrijpt, want vaak zijn we wel omringd door vrienden en familie. Niemand lijkt te beseffen dat je, als je omringd bent, je nog steeds het gevoel kan hebben, afgesloten te zijn van de wereld. Zelf ervaar ik deze gemoedstoestand vaak. Ik trek nu aan de alarmbel en vraag hulp, maar niet iedereen zet deze stap. Als je je alleen voelt en niemand ziet het of reikt je de hand, dan raak je vast in een neerwaartse spiraal. Hoe langer je hierin vastzit, des te moeilijker het is om eruit te ontsnappen.
Niemand lijkt te beseffen dat je, als je omringd bent, nog steeds het gevoel kan hebben, afgesloten te zijn van de wereld
Ik ben boos, want het is de moderne samenleving die achteruitgaat, het gedigitaliseerde tijdperk dat ons vergiftigt. Onze generatie zit hierin vast. Samen naar het theater gaan, iets koken of een wandeling door het park maken komt veel minder voor, en dit door onze ogen die gekluisterd zijn aan schermen. De drempel om contact op te nemen met een van de vijfhonderd Facebookvrienden is ook groot. Iemand die je niet goed kent uitnodigen voor een picknick is namelijk niet vanzelfsprekend.
Ik hoop dat onze generatie dit probeert te veranderen. Dat iedereen wat socialer wordt en misschien eens iemand uitnodigt om mee kerst te vieren bij de familie. En als je toch eenzaam bent of niemand hebt om mee af te tellen, ga dan eens naar een café in de buurt, klop bij je buren aan. Misschien vind je wel iemand die ook alleen in de zetel zit, wachtend op een berichtje van een of ander nummer dat naar al zijn contacten hetzelfde stuurt.
Reactie toevoegen