Dagelijks een wachtrij tot buiten, aan populariteit geen gebrek. Nee hoor, niet de nieuwe cookie dough bar van een paar straten verder, wel de damestoiletten van de rechtsfaculteit. Tijdens mijn vele wandelingetjes tussen het thesis schrijven door - op sommige dagen is dit eerder omgekeerd - merkte ik hen op, de keurige rechtenmeisjes die op één lijn staan te wachen. Op de verlossing of op Godot, wie zal het zeggen. Er is vast een reden waarom zij, en niet de mannen ernaast, de neiging hebben een wachtrij te vormen. Niet dat ik er zelf het geduld voor heb. Meestal glip ik de mannentoiletten binnen of haast ik me naar een andere verdieping. Persoonlijk vind ik de hele man-vrouwopsplitsing nogal - excuseer me voor de uitdrukking - van de pot gerukt en kan ik niet geloven dat kritisch denkende vrouwen bij die traditionale tweedeling willen blijven. De verklaring ligt vast elders, dus schuif ik, deze keer met een goed excuus, van achter mijn pc vandaan om op onderzoek te gaan.
Het terrein is een waar oorlogsgebied. Toiletrollen liggen kriskras over de vloer, half uitgerold en besmeurd. De deuren van de hokjes staan wagenwijd open en één bril staat rechtop. Velletjes wc-papier bedekken de vloer en de houders zijn leeg. Feest. Misschien is dat het wel, bedacht ik me. Urenlange saaie lessen recht kunnen niet anders dan een broeihaard wezen voor gore fantasieën die moeten worden uitgevoerd. Wc-rollen in het rond gooien is misschien zo'n daad van rebellie. Wie weet wordt zo'n rol binnen een paar jaar vervangen door een brandende molotovcocktail die met eenzelfde achteloze zwaai richting de wagen van de ex wordt geslingerd. Eén ding is zeker: verderfelijkheden vragen tijd, wat de wachtrij kan verklaren.
Een andere optie is dat de rij bestaat uit snobs die houden van de spitsvondige stukjes moderne kunst in elk hokje. De witte, vormeloze objecten, vergezeld door het bijschrift "dit is geen vuilnisbak", kocht de decaan onlangs aan voor duizenden euro's. Dit alles met het doel de vrouwelijke student niet enkel naast, maar ook op de toiletpot intellectueel te stimuleren. "Wij willen ook een musee op de plee!" luidt het protest van de mannelijke student. Nu, ik kan hem geen ongelijk geven. Soit, de kunstervaring. Ik stel me voor hoe zij, de kunstminnende studente, balanceert op de bril terwijl ze de ware betekenis van het object probeert te achterhalen. Misschien graait ze wat velletjes toiletpapier van de - waar anders - vloer om haar tranen van ontroering te drogen. Misschien vraagt ze zich vertwijfeld af waar ze in godsnaam heen moet met die tampon. Eén ding is zeker: moderne kunst vraagt tijd, wat ook de wachtrij kan verklaren.
Reactie toevoegen