De laatste film in de Star Wars-saga laat eindelijk het vaste stramien los dat 'The Force Awakens' gekluisterd hield, en dat is goed.
Deze keer worden spanning en serieuze elementen afgewisseld met humor - iets wat in de gehele Star Wars-franchise te weinig aan bod komt. Het Star Wars-universum is zodanig robuust dat men kan experimenteren, wat ook frequent gebeurt, en waarbij de makers de nodige zelfspot niet schuwen.
De underdog vindt eindelijk zijn plaats in de film: het is niet langer een verhaal van ultieme goederikken tegen bombastische slechteriken. Het durft de nuance opzoeken, en dat is zeer verfrissend. Het personage van Luke Skywalker is hier een uitstekend voorbeeld van. Hij is niet langer de redder van het universum, maar een oude man. Hij twijfelt, maakt fouten en grappen en heeft een grijze kijk op de wereld. De eendimensionale, naïeve boerenjongen die met zijn lichtzwaard de dag ging redden, is ver te zoeken.
"De eendimensionale, naïeve boerenjongen die met zijn lichtzwaard de dag ging redden, is ver te zoeken"
De verhaallijn is vanaf de eerste minuut spannend en, met een kleine vertraging rond het midden, blijft het tempo gedurende de hele film zeer hoog. De lange speelduur stoort trouwens echt niet.
Het visuele aspect is altijd al een belangrijke component geweest in de Star Wars-films. Van de stop-motionbewegingen van de AT-AT tot de indrukwekkende computeranimaties die de ruimteactiescenes levensecht laten kijken: Star Wars blijft op dit vlak de primus inter pares.
Bovendien zijn de meeste personages uit de vorige film beter uitgewerkt. Jammer is wel dat er daartegenover bijna geen nieuwe karakters geïntroduceerd worden; zij die de cast vervoegen zijn generiek en vergeetbaar. De uitzondering op de regel vormt hierbij het dubieuze personage van Benicio Del Toro.
Een sciencefictionfilm moet echter niet proberen om de politieke toer op te gaan. Het is al moeilijk om een genuanceerd standpunt in te nemen in een medium dat daar specifiek toe dient, het is onmogelijk in een film als 'The Last Jedi'. Iets waar de rest van film in uitblinkt, de nuance, is helemaal zoek tijdens een onnodig tussenstuk op een casinoplaneet. Het voelt gemaakt en draagt niet echt bij tot het verhaal. Het vervalt in een Harry Potterachtige preek over waarom we niet allemaal vriendjes kunnen zijn. De gratuite kritiek op het militair-industriële complex helpt daarbij ook zeker niet.
Disney lijkt bijgevolg de juiste keuze hebben gemaakt om de nieuwe Star Wars-films aan verschillende regisseurs toe te vertrouwen. Het laat toe om een nieuwe stem te ontwikkelen, die eerst aanwezig was in 'Rogue One', en volledig de overhand heeft genomen in 'The Last Jedi'. We kunnen enkel hopen dat Disney na dit succes niet vervalt in conservatisme, en het blijft aandurven om nieuwe regisseurs aan te trekken, hoe geslaagd deze 'The Last Jedi' van Rian Johnson ook mag zijn.
Reactie toevoegen