Op 16 oktober liet journaliste Daphne Caruana Galizia het leven bij een aanslag met een autobom. In Kaboel, zeg je? Nee, Caruana Galizia, ook wel de 'one-woman Wikileaks' genoemd, stierf in Malta.
Malta: een van de tien landen die tot de Europese Unie behoort sinds de zogenaamde 'Big Bang Expansion' van 2004. Een land dat volgens de World Press Freedom Index beter scoort op vlak van persvrijheid dan Italië en Griekenland, en niet ver achter het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten in de ranglijst staat. Even werd gevreesd dat het land net als in de jaren '80 te kampen zou hebben met politiek geweld. In mei schreef Caruana Galizia nog: "Ik snap niet waarom we verbaasd zijn dat georganiseerde misdaad haar tentakels in de hoogste echelons van de Maltese overheid heeft (...) Als het kan gebeuren in Italië en Oost-Europa, kan het ook hier gebeuren, waar staatsinstellingen veel zwakker zijn." Ook de laatste woorden die ze enkele minuten voor haar dood publiceerde, getuigen van weinig optimisme: "Overal waar je kijkt zijn er schurken. De situatie is uitzichtloos."
"De pers moet de waakhond van de maatschappij zijn, niet het schoothondje"
Ook in ons eigen Belgenland wordt er met de botte bijl ingehakt op de persvrijheid: in november voerden vier gewapende agenten in het kader van het onderzoek rond de kasteelmoord een huiszoeking uit bij VRT-journalist Bart Aerts. Zijn gsm werd vier maanden lang aan onderzoek onderworpen. Aerts’ advocaat pleitte dat het een schending van het journalistieke bronnengeheim betrof, maar daar had de Gentse Kamer van Inbeschuldigingsstelling geen oren naar. Welke doodzonde Aerts beging? Hij liet bij zijn reportage gelekte geluidsfragmenten uit de zaak horen. Hij bracht hiermee aan het licht dat de familie van de vermoorde Stijn Saelens het onderzoek trachtten te beïnvloeden. Naar aanleiding van de zaak beloofde Minister van Justitie Koen Geens voortaan strenger te zullen optreden tegen schendingen van het beroepsgeheim. Bronnen zullen dus minder bescherming genieten wanneer ze wantoestanden aan de pers lekken. Zelf beweert Geens niet te willen raken aan het journalistieke bronnengeheim, maar toch perkt hij hiermee de media in haar manier van werken in. Dat België volgens de Press Freedom Index op de negende plaats staat, wordt zo niet meer dan een doekje voor het bloeden. De pers moet als vierde macht de waakhond van de maatschappij zijn, niet het schoothondje.
Reactie toevoegen