Hier staan we dan. Elk aan een andere zijde van het conflict, elk aan onze eigen kant strijdend voor onze kameraden, buren, kennissen, vrienden, maar bovenal voor onszelf, om te bewijzen dat de eigen oeverkant de beste, de juiste is. Hoe is het zover kunnen komen dat de Coupure, waarvan de linkeroever nochtans tot nog niet zo lang geleden ons eigen kleine stukje hemel op aarde was, nu als een spreekwoordelijk onoverbrugbare muur tussen ons in staat? We wilden te snel gaan.
Achteraf besefte ik dat enkelke uurtjes Overpoort niet genoeg waren om te weten wat ons te wachten stond. We zagen elkaar voor het eerst op Shakie Shakie (Tomo No Kai, 14/03). De connectie was er. Wat wij op dat moment al na amper vijf minuutjes dansen hadden, dat zou nooit meer verdwijnen. Dat was een zekerheid. Je besloot bij me in te trekken in mijn kot aan de Coupure Links.
Het ging allemaal veel te snel, want nog geen 24 uur later sleepte je me mee naar een praatavond over BDSM (Kajira, 15/03). Jij scheen volkomen op je gemak, ik daarentegen kreeg het wat benauwd bij de gedachte aan zweepjes en handboeien. Toch liet ik dit kleine verschilletje niet in de weg van onze liefde staan. “Er zijn ergere dingen”, dacht ik. En al snel zou ik daarin gelijk krijgen: op een ochtend kwam je aandraven met het idee om “een kijkje te gaan nemen” op een rommelmarkt (Home Konvent, 22/03) en mijn “kale kamertje” wat meer "sfeer” en zelfs “huiselijkheid” te geven. Ik was gekrenkt in mijn eer. Mijn decoratieve talenten waren te min voor jou? Waren onze nachtelijke liefkozingen aan de linkeroever dan niet genoeg om je een thuisgevoel te geven?
Hoewel mijn liefde voor jou op dat moment voor de eerste keer echt op de proef gesteld werd, gaf ik je toch maar het voordeel van de twijfel. We trokken naar die verdoemde rommelmarkt, waar onze ooit o-zo-mooie romance zijn einde zou kennen. Jij, die nog geen uur geleden mijn interieursmaak beledigd had, had het lef om zelfs maar te denken dat een kadertje met de woorden “Laugh, Live, Love” ooit ook maar over de drempel van mijn persoonlijke paleisje zou geraken. Ik was gedegouteerd. Nooit had ik durven dromen dat mijn intuïtie mij die nacht in de Overpoort zo in de steek gelaten had. Ik wist nu dat ik fout over je was. Het was over.
Nu staan we hier, elk aan onze kant van Game Of Ghenteneers (26/03), want jij bent samen met je verdomde kadertje naar de rechteroever getrokken. Elk om te bewijzen dat de eigen oeverkant de beste, de juiste is. Maar vooral om de ander te tonen: “Dit is wat je mist.”
Reactie toevoegen