Sarah
“Too hot to handle” schreeuwde het blauwe Greenpeaceshirt met een brandende aardbol, hangend aan mijn 13-jarige lijf. Een statement om U tegen te zeggen gecombineerd met een prikkelend gevoel voor humor; de ultieme combinatie in mijn piepjonge brein. Rondrijdend in mijn kneuterige plattelandsdorpje, hoopte ik dat mijn brandend actuele boodschap een ware klimaatrevolutie zou ontketenen bij menig onwetend parochiaan. We zijn nu tien jaar later, het shirt werd ingeruild voor een modieuzer geval en het dorpsschooltje werd een universiteit. Maar voor de rest blijft de situatie zoals ze was: heet.
We warmen met z’n allen op, er is niemand die ontsnapt aan dit gepeperde eenpansgerecht. Dat de een het harder zal voelen dan de ander, dat staat al vast. Maar dat iemand het niet zal voelen, dat is werkelijk utopisch. Ook ik zal dit wellicht aan den lijve ondervinden. De klok tikt steeds luider en terwijl ik dit typ spelen diverse scenario's zich af : overstromingen, de verwoestijning, het uitsterven van diersoorten en Tuvalu dat verdwijnt in de oceaan. Het zweet breekt me uit en mijn okselvijvers worden werkelijke zwembaden bij de gedachte aan het ultieme horrorscenario: het bereiken van het tipping point van twee graden Celsius, het moment waarop alle gevolgen onomkeerbaar worden. Hoewel we het met z'n allen op een gillen zouden moeten zetten zoals het in een goede horrorfilm betaamt, blijft het stil. Te stil naar mijn goesting. Milieu moet het onderspit delven tegenover economie, hetwelk zichzelf in stand houdt door het "groei of sterf" idee. Hoera voor de groene economie, totdat we in een recessie zitten.
Terwijl ik me al puffend en zwetend door rapporten over de klimaatopwarming werk, voel ik een ijskoude wind die zich langs mijn kleren een weg naar boven baant. Een kille wind afkomstig van een heel ander soort klimaat: het maatschappelijke. Het zweet droogt op en al snel staan alle haren van m’n arm rechtovereind bij het lezen van talloze artikels in de krant. Over vluchtelingen die men liever niet wil ontvangen, over het beleid van een persoon die in termen van “great again” denkt, partijen die angst voor andersgelovigen misbruiken. In onze maatschappij komt er een stroming voor die een temperatuur heeft die gelijk staat aan het oorspronkelijke warmteniveau van de ijskappen. Nederland, Frankrijk, de VS, … Het lijkt wel alsof er onder al deze landen een rioolnetwerk zit dat tegelijk begint over te lopen.
"Hoera voor groene energie. Tot we in een recessie zitten."
Hoe tegenstrijdig bedacht ik me, we warmen met z’n allen tezamen in de klimaatoven op, maar tegelijkertijd zit onze maatschappij op een ander niveau in een ijskast. Tien jaar geleden zou de 13-jarige puber geopperd hebben voor een wissel, een bestrijding van de klimaatopwarming en een opwarming van de maatschappij. Dat de maatschappelijke tendens wel zal keren na verloop van tijd en dat de wereld vol loopt met warme mensen. Dat de race tegen de tijd en tegen de thermometer er eentje is die kan gewonnen worden, mits voldoende inspanning. Wel, ik geef ze gelijk.
Reactie toevoegen