Boccanegra
Op een druilerige dinsdagavond waag ik mij aan een pareltje van Verdi: 'Simon Boccanegra'. Weliswaar in het operagebouw van Antwerpen, aangezien daar minder palen in de weg staan dan in Gent. Het kost je een ticket op de trein, maar het genot van een ‘paalloos’ uitzicht is dat waard. Soit, de opera was zoals een goede opera moest zijn. Een opera waar de kostuums eindelijk aangepast zijn aan het verhaal, zonder al te veel moderne frullen. Verder had ik het uitzicht op een draaitoneel dat bleef fascineren met sfeerbelichting waarover duidelijk is nagedacht. De kwaliteit van de muziek en zang waren uitmuntend, zeker de stukken waarbij het koor de registers opentrok. De sfeer was duister, net als het verhaal zelf. Een politieke thriller zich afspelend tijdens de eenmaking van Italië in de 19e eeuw, hoewel er heel wat tijdssprongen en anachronismen werden gebruikt. De voorstelling kende verschillende hoogtepunten maar de scène waarin Het Laatste Avondmaal van Da Vinci werd afgebeeld sprong erbovenuit. De hele opera was één grote vloeiende voorstelling, maar je moest wel bij de pinken zijn. Tip: lees op voorhand het verhaal. Zoals het een opera betaamt, was een het een hoorspel vol drama, rollende ogen, wapperende handen en onrustwekkende uitspraken als liefdesverklaringen, haatuitingen, vergiffenisklaagzang en bedreiging. De dood is nooit veraf en het noodlot kwam er hoe dan ook wel aan, maar dit werd met zoveel overdaad verkondigd dat het uiteindelijk iets tragikomisch kreeg. Al bij al ietwat te gepolijst, en misschien mocht er een tikje meer rauwheid in zitten.
Reactie toevoegen