Naar eigen zeggen studeerde ze niet graag. Pascale Platel wou fotomodel worden, of in het theater gaan, maar uiteindelijk koos ze als noodoplossing hetgeen een kennis wou studeren: Public Relations. Een duik in de tijd naar de wilde studiejaren van de Gentse theatermaakster.
Ze is net kerstinkopen gaan doen, en spreekt ons graag nog enkele wijze woorden toe in de Vooruit. “Ik was constant in paniek tijdens de examens, maar nu besef ik dat leren ànders is als het je echt interesseert. Mocht ik nu herbeginnen, dan zou ik minder uitgaan. Al dat uitgaan, daar heb ik weinig van onthouden. Het was wel tof, maar wat blijft daarvan over? Anderzijds vind ik studeren op zich fantastisch, maar het wordt te veel au sérieux genomen. Zoek gewoon uit wat je wil doen en niet wat de maatschappij en je omgeving van jou verwacht.”
Keuzestress
Momenteel is ze vooral bezig met haar 'Tet-talk' die in 2017 of 2018 in première zal gaan. Voorlopig blijft het bij try-outen. “Het is een monoloog die gaat over mijn jeugd, van 0 tot 18 jaar. Dat gaat over opgroeien als jong meisje, de fase waarin je zoekt naar wie je bent en wat je gaat studeren.” Het stuk is grotendeels autobiografisch geïnspireerd. Ook Platel wist niet meteen wat te kiezen uit de waaier aan richtingen. “Ik wou acteren, maar ik had het gevoel dat dat niet genoeg was. Ik wist wel dat het een beroep was, maar mijn ouders verwachtten dat ik zou studeren. Ik heb daarom een jaar Publiciteitsfotografie gedaan, dan Public Relations - dat was zo’n hippe richting waar je naartoe ging om te feesten. Met mijn diploma 'Toegepaste Communicatie' kon ik met twee jaar unief extra criminologe worden. Ik heb daarvan alleen Psychologie gevolgd, bij professor Paul Ghysbrecht. Dat was eigenlijk een theaterman, een levende legende. Ik ging naar zijn colleges als waren het voorstellingen."
"Ik wil 'groot en wild' zijn en tegelijk ook 'groot en mild'."
Theater met Alain
Waar is de theatermicrobe dan vandaan gekomen? “Tijdens mijn studies speelde ik al theater met mijn broer Alain. Dat was een hobby die alsmaar groter werd, tot we op tournee gingen. Alains werk evolueerde steeds meer richting dans, maar ik wou theater doen, dus ben ik mijn eigen weg gegaan.” Of ze zich nog ‘le moment décisif’ herinnert toen ze wel wist wat ze zou doen? “Dat vind ik een moeilijke vraag. Mijn carrière is pas begonnen toen ik al getrouwd was, op mijn 36ste. Ik heb daarvoor van alles gedaan: bij een platenmaatschappij gewerkt, maar ook als model aan de bak gekomen en nog wat andere jobs. Ik heb ook ingangsexamen voor theater gedaan in Brussel, drie keer zelfs, maar ik was er niet door omdat ik te nerveus was. Wel gek dat ik daar nu al twintig jaar van leef.”
"Ik heb drie keer ingangsexamen voor theater gedaan, en ik was er drie keer niet door."
Coming-out
2016 was voor Platel het jaar van haar coming-out. In verschillende tv-programma's getuigde ze over de verkrachting op haar 22ste. Ze vermoedt dat de tijden nu veranderd zijn, maar toch denkt ze dat het seksisme en het misbruik er nog latent is. "Ik volg op internet jonge mensen die mij inspireren, en daarbij herken ik soms dingen van mijzelf. De onzekerheid en de angst om verkeerde signalen uit te zenden bijvoorbeeld. Daarnaast wordt enorm veel theater nog steeds door mannen gemaakt. De vrouwen zijn vaker actrice of comédienne, maar geen regisseur. Op dat vlak kan het dus wel beter.” Of ze zelf last heeft van seksisme? “Dat zit zodanig verweven in onze maatschappij dat ik het moeilijk vind om daar een antwoord op te geven." Het is alleszins dubbel voor Platel: "Enerzijds was ik op mijn hoede omdat ik niet verkracht wou worden, maar anderzijds wou ik heel graag behagen. Dus dan ging ik ook met dat imago spelen. Ik deed heel hard mijn best om beter te zijn dan ik was.” Haar outing biedt haar zichtbaar opluchting. “Mensen moeten niet denken dat ik altijd een prinsessenleven heb gehad. De studententijd was voor mij de hardste periode uit mijn leven, omdat ik zo kwetsbaar was.” Langs de andere kant wil ze haar kwetsbaarheid niet verliezen. “Dat is verschrikkelijk interessant, ook op de planken, maar je moet ermee om kunnen. Je moet het vooral durven tonen. Mijn vader zei altijd: ge moet uzelf zijn. Maar ik vind dat van mijn eigen nog niet. Ik moet nog meer ‘fuck you’ zeggen. Ik wil 'groot en wild' zijn en tegelijk ook 'groot en mild'. Af en toe moet ik de 'w' omdraaien. Ik heb in 2016 een grote cadeau aan mezelf gegeven om zoveel te durven en ik zou dat willen verderzetten.”
"Ooit hebben de socialisten mij wel gebeld, omdat ik toen enorm veel rood droeg."
Rood boegbeeld
Met haar Gentse tongval verpersoonlijkt ze vaak de stad Gent, als levende legende na Luc De Vos. Ze schrikt een beetje terug van de vergelijking. “Dat vind ik een groot compliment, maar ik weet niet of ik een boegbeeld ben. Ik zie Gent wel ongelooflijk graag, maar als ze mij voor promo vragen, moet ik wel een connectie met het project voelen. Dat engagement heb ik bijvoorbeeld over voor thema's als mentale gezondheid." Toch ziet Platel zichzelf nog niet als een legende. "Je kiest er niet voor om boegbeeld te zijn. Ooit hebben de socialisten mij wel gebeld om op een lijst te staan. Toen schrok ik enorm. Ik droeg veel rood, ik denk dat dat er misschien mee te maken had (lacht), maar de politiek is een wereld die niet echt van mij is. Die ambities zijn er momenteel niet, maar zeg nooit nooit natuurlijk.” Het gesprek keert snel terug naar dat andere Gentse icoon: "Ik mis Luc De Vos nog altijd. We hebben samen veel projecten gedaan, en dat was altijd vree plezant.”
“Ik mis Luc De Vos nog altijd”
Muzemateriaal
Of ze terug in de tijd zou willen gaan om een idool te ontmoeten? “Proust is mijn lievelingsschrijver, maar ik weet niet of ik hem zou willen ontmoeten. Toch voel ik een connectie met zijn werk. Die gelaagde manier van schrijven vind ik bijna nergens anders terug. Die boeken van Proust kan je op elke pagina openslaan en daar iets zinvols uithalen. Soms zijn het de woorden, of de lengte van zijn zinnen, maar vooral de psychologie van de personages. Ik heb bij Winteruur van Wim Helsen een passage voorgelezen, maar je zou een heel seizoen kunnen vullen met Proust.” Daarnaast zou ze nog iets aanraden dat ze zelf nog niet gezien heeft. “Ik heb de trailer gezien van 'Walking The Same Way Home' en die heeft mij zo gepakt. Ik vind dat wel wijs om dingen aan te raden die ik niet ken. De serie 'Rectify' heb ik dan weer wel gezien. Heel sterk.”
"Ik deed heel hard mijn best om beter te zijn dan wie ik was."
Examentips
Platel heeft op voorhand haar zoon om tips gevraagd, en die antwoordde naar eigen zeggen laconiek: 'goed studeren' en 'op tijd beginnen' (lacht) "Dat is zo typisch hem. Mijn zoon wist vree vlug dat hij Rechten wou doen. Hij is daarin geen twijfelaar geweest. Misschien zijn studenten braver geworden, maar mijn zoon is geen voorbeeld voor alle studenten natuurlijk." Nu is teksten memoriseren een voltijdse bezigheid van Pascale Platel. "Ik moet verschillende stukken door elkaar opvoeren, en die moet ik dus rats van buiten leren. Daarbij beloon ik mijzelf veel, bijvoorbeeld door iets te eten of eens buiten te lopen. Vroeger was ik een uitsteller, waardoor het wel spannend werd. Dan zette ik mijn wekker om drie uur omdat ik het anders niet haalde. Nu studeer ik anders omdat het stof is waarin ik mijzelf in wil verdiepen. Ik ben daarbij heel auditief ingesteld.” Platel denkt dat het wel zou lonen om theatertechnieken te gebruiken om pakweg Geschiedenis te studeren. “Onderverdelen in kleinere blokjes en dan telkens overgangen zoeken naar die blokjes. Ik maak eigenlijk muziek met teksten. En ik probeer daar ritme in te vinden, in de overgangen.”
Reactie toevoegen