Want-rouwen

Oftewel groepswerken in tijden van corona

Een groepswerk is zoals een lift met medepassagiers die vastloopt: je staat even naar elkaar te kijken, ziet dat je moet samenwerken om de situatie te redden, in het beste geval kan je er op het einde eens mee lachen, maar de kans is groot dat je de andere passagiers nooit meer weerziet. Des te leuker is het als er een groepswerk komt met mensen die er oprecht voor willen gaan, waarmee je over andere vakken en proffen kunt roddelen en waarbij enkel koffie en koekjes ontbreken om er een koffieklets van te maken. De zon schijnt, de Trabla stinkt eens niet naar sigaretten: de wereld is mooi.

Enter corona. Groepsgenoot X gaat in rook op. En zo beginnen de vijf fases van groepswerk-rouw

1. Ontkenning. Persoon X is gewoon een paar dagen niet online geweest. Niets aan de hand. De eerste deadline is binnen een dikke week. Zolang we morgen iets horen hebben we nog meer dan genoeg tijd. Maar ook de volgende dag hoor je niets. En de dag daarna ook niets. Onbeantwoorde pb’s, en een zeer ongemakkelijke groepschat. Opstapelende vragen. Angst: persoon X is toch geen slachtoffer?

2. Boosheid. Persoon X is een paar weken later aanwezig op een van de eerste groepslessen. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht te zijn, als je de pandemie niet meerekent natuurlijk. Nog steeds geen antwoorden op pb’s of berichten in de groepschat. Waarom? Wat is er gebeurd? We waren bezorgd. Meer vragen, en nog minder antwoorden. Hoe moeten we dit ooit met z'n tweeën afkrijgen? Het enige dat ons nog een beetje kalm houdt, is de gedachte dat we niet alles weten, dat er toch nog een mogelijke verklaring kan zijn.

Er lijkt geen vuiltje aan de lucht te zijn, als je de pandemie niet meerekent natuurlijk

3. Onderhandelen. Persoon X kan het aanpassingswerk nog doen als hij/zij antwoordt. Wat als we concretere toekomstplannen hadden gemaakt? Misschien is de coronacrisis volgende week wel voorbij. Ook letterlijk onderhandelen: wie doet welk extra deel? Moeten we uitstel vragen? De proffenkast is behulpzaam, maar kan hem/haar ook niet bereiken. De tijd tikt genadeloos verder.

4. Depressie. De examens staan voor de deur. De andere papers vechten om elk restje vrije tijd die de coronadepressie nog niet bedolven heeft onder uitstelgedrag. De eerste opmerkingen lopen binnen: op elke pagina wel iets. “Herschrijf.” “Dit klopt niet.” Veel vraagtekens. Ironisch, die hebben wij ook nog steeds. De taak is het enige waarop punten staan voor dit lesonderdeel. Het hoeft allemaal niet meer, augustus lijkt in deze tijden toch even interessant als een grimmige maandagmorgen.

Augustus lijkt in deze tijden toch even interessant als een grimmige maandagmorgen

5. Aanvaarding. Een Teams-gesprek met de prof. "De commentaar niet te negatief bekijken! Jullie zijn zeker op de goede weg." Een licht verbaasde blik op zowel mijn gezicht als die van het resterende teamlid: grotendeels ongeloof, met een tikkeltje hoop. Wat volgt is een van de meest hoopgevende interacties met een prof in weken: bezorgdheid over deadlines, respect voor ons, studenten, dat we blijven verdergaan onder deze omstandigheden. Voor die vijf minuutjes is corona een ver-van-ons-bed-show.

Is dit een klacht tegen groepswerken? Absoluut niet. Kunnen samenwerken met personen die je vaak nauwelijks kent, is iets dat iedereen moet oefenen. Het vertrouwen in de handen leggen van mensen die je nauwelijks kent is niet vanzelfsprekend. Maar net zoals het blikje Nalu tijdens de nacht van de deadline, is het leven halfvol, in plaats van halfleeg. Als ik aan deze paper een zenuwinzinking zou overhouden, kan ik er ten minste om lachen met een groepsgenoot die ik volledig vertrouw. Om de meeste clichématige quote te gebruiken: "Happiness can be found even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light."

Is dit een klacht tegenover persoon X? Evenmin. Het zijn moeilijke tijden voor iedereen, en bezorgdheid staat nog steeds ruim voor op ontzag. Aanvaarding is nu eenmaal de laatste fase van rouw, en de finale deadlines beginnen uit hun winterslaap te komen. Ik kan ook opgelucht vermelden dat persoon X tijdens het schrijven van dit opiniestuk heeft geantwoord en dat de paper in orde gaat komen.

Wat is dit dan wel? Dit is een aansporing voor iedereen die met een groepswerk bezig is en voor iedereen die er nog een zal moeten maken: com-mu-ni-ceer. Dit is de mogelijkheid om te zeggen: "Persoon X, veel sterkte." Dit is een bedankje voor het andere groepslid en de professor. Dit is ook mijn versie van "het ging even niet, en dat is oké", in de hoop dat iedereen die moeite heeft met hun studies, met anderen of met zichzelf, even een pauze kan nemen door dit te lezen en inziet dat dit niet zo zal blijven. En uitstelgedrag voor papers, dat is deze tekst zeker ook.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen