'Isadora's Children' fluistert je stil toe hoe een kwetsbaar lijf toch maar blijft dansen. Een verstilde, introspectieve film, die voor de ene wellicht net té zacht praat. Maar voor liefhebbers van de witruimte tussen geroep, is deze film een fijne verrassing.
Het is veel complexer dan dat, maar 'Isadora's Children' is een heldere cinematografische echo van de 'Etude Op. 1 no 2' van Aleksandr Skrjabin: de enige compositie die je doorheen de film hoort. Het nummer is aarzelend, holt om dan stil te vallen, is harmonieus en dan weer heel atonaal. De vier personages in 'Isadora's Children' lijken allemaal, los van elkaar, even voorzichtig om te gaan met een choreografie van Isadora Duncan.
De choreografie komt overeen met de belichaamde traumaverwerking van Duncan, na de dood van haar twee kindjes. Even fragiel als stoepkrijt op Belgische tegels, worden de grote lijnen van Duncans verhaal uiteengezet in het eerste deel van de film. Je hoort het personage – de frêle Agathe Bonitzer – stukken voorlezen uit de autobiografie van Duncan, en krijgt hiermee een korte schets van de oorsprong van die fameuze choreografie.
Het kleurenpalet is koel, monochroom en heel feng shui, dialoog en spraak is gereduceerd tot het noodzakelijke en er is geen geluidje te veel. 'Isadora's children' tast verschillende grenzen af: hoe vertaal je introspectie naar beeld, zonder te moeten vervallen in clichématige beelden. Denk hierbij aan een getormenteerd personage rookt een sigaret, staart in de verte, op de achtergrond speelt een strijkarrangement van Vivaldi en als laatste shot een glinsterende traan. Hoe maak je een film met 'dans' als personage, narratief middel en overkoepelend kader?
De film tast deze grenzen niet altijd even radicaal af, waardoor sommige scènes iets meer haperen in het voor de rest sterke geheel. Het derde, en laatste, deel is echter van onnoemelijke schoonheid. Hoe 'Isadora's Children' erin slaagt om met empathie en een oog voor prikkelende soberheid, een teder portret te schetsen van de nachtelijke dwaling van Elsa Wolliaston, is ongezien zacht.
Dit is geen sit back and relax film, maar wel een film die vragen stelt zonder te roepen. Gewoon stilletjes, walsend, steunend aan balk of gordijn.
Reactie toevoegen