Lezersbrief: De kroniek van corona en mijn thesis

2/04/2020 – 19:52
Mentale gezondheid
Lezersbrieven

Wouter Antheunis, masterstudent aan de faculteit Bio-ingenieurswetenschappen, schreef een brief aan zijn medestudenten met daarin zijn bekommernissen over de torenhoge verwachtingen van de UGent rond thesissen, labowerken en hoe zwaar dat kan wegen op de student. 

Ik richt me tot jullie, medestudenten, maar ik richt me ook tot iedereen daarbuiten.

Sinds de aankondiging van de overheidsmaatregelen ben ik terug thuis gaan wonen, waar ik net zoals iedereen aan mijn informatiekanalen gekluisterd zat om de nieuwste verwikkelingen op te volgen. De afgelopen drie weken probeerde ik me ook op andere zaken te focussen: academisch werk en mijn thesis bijvoorbeeld, maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel niemand me ooit zou omschrijven als lui, dom of ongedisciplineerd, waren de weken tot nu toe allesbehalve productief. Ik slaagde er de afgelopen dagen niet in om ook maar één letter op papier te krijgen of om mijn thesis verder te boetseren tot het geplande resultaat waar ik al een heel academiejaar naar streef. Hierdoor zakte ik steeds dieper in een put van passieve faalangst en onzekerheid, maar werd mijn overtuiging om deze brief neer te pennen steeds duidelijker.

We krijgen te horen dat we op zoek moeten gaan naar alternatieven voor labowerk en daarin creatief moeten zijn. Van ons wordt in deze ongeziene situatie een extra inspanning verwacht. Onder deze vraag zit de boodschap dat het business as usual is verborgen. Maar dat is het allerminst.

We zitten volop in een nooit eerder gezien sociaal experiment waarin onze wetenschappelijke, sociale en mentale grenzen op de proef worden gesteld. Voor de ene zal deze periode er een zijn van welkome rust om verder te werken, voor de andere een van paniekaanvallen en mentale instabiliteit.

Het is niet omdat we fitte twintigers zijn, dat we niet geraakt kunnen worden door deze pandemie. Onze levens liggen helemaal overhoop en de antwoorden moeten we stante pede verzinnen terwijl we hopen dat we het juiste doen. De implicaties raken ons allemaal, al dan niet indirect. Toch heb ik me de afgelopen dagen gedragen zoals verwacht wordt. Als iemand mij vroeg hoe het ging, antwoordde ik op autopilot: “Goed, hoor.” Wel, het gaat niet goed en ik ben het beu om me daarover schuldig te voelen.

Lang had ik het gevoel dat ik alleen zat hiermee, maar ik heb gepraat met vrienden en ik hoor dat velen dit ook ervaren. De paniekerige mails die op elke faculteit binnenlopen, liegen er niet om. Niet iedereen reageert op deze crisis op eenzelfde manier. Om verschillende redenen, maar iedere reactie is desalniettemin valide. Als het lukt, neem dan dat extra werk erbij, lever die perfect volledige thesis af, maar bij mij lukt het niet. Bij velen van mijn vrienden en kennissen ook niet.

Ik ben dus ook van mening dat de faculteit en breder, de universiteit op een aangepaste manier met deze situatie moet omgaan. Wij zijn immers niet lui, niet dom en niet ongedisciplineerd. We moeten onszelf als student en onze fysieke en mentale gezondheid voorop durven te stellen. We moeten durven te eisen dat we samen nadenken over alternatieve oplossingen die haalbaar zijn voor iedereen en we moeten categorisch durven te zeggen wanneer het niet lukt. Bij deze: het lukt mij niet.

Wouter

0
Gemiddeld: 4.7 (3 stemmen)

Reacties

Door Patrick Moeyaert (niet gecontroleerd) op 3 april 2020 – 10:56
Bericht: 
Beste Wouter, Ik begrijp dat je door een dieptepunt gaat. Je master traject had je voorbereid, je zou erin geslaagd zijn je doelstellingen te halen, maar dan kwam die stoorzender en heel je plan dreigt in duigen te vallen. Heel je investering dreigt nutteloos te worden, een extra zittijd of een extra jaar dreigt. Vanuit het perspectief van een toekomstige werkgever gezien is dit een boeiend scenario. Bij een sollicitatiegesprek zouden ze de kandidaten bevragen over hun thesis. Over de inhoud, ja, maar eigenlijk vooral over de manier waarop die tot stand kwam, werkte je alleen of in team, wat deed je als je medestudent zijn of haar bijdrage verwaarloosde of te laat kwam, wat deed je als je toestellen in het labo faalden, had je een plan B, hoe heb je een oplossing gezocht, alleen? Samen met collega studenten? Heb je doelstellingen aangepast of per se behouden? De toekomstige werkgever is veel meer geïnteresseerd in deze vaardigheden, je incasseringsvermogen, je veerkracht, je flexibiliteit, je creativiteit. Mijn advies zou zijn, niet de Universiteit te verwijten dat ze niet behulpzaam zijn en hen ook niet de bal terug te spelen om een (gezamenlijke) oplossing te zoeken. Onderzoek jezelf, toon je vaardigheden als problem solver en leider, dat is waar de industrie op wacht. Patrick Moeyaert Burgerlijk ingenieur

Door Wouter Antheunis (niet gecontroleerd) op 3 april 2020 – 13:22
Bericht: 
Beste Patrick Ik denk dat dit mijn antwoord zou zijn: "Ik kende de grenzen van mijn emotionele draagkracht en besloot dat ik niet verder kon gaan op deze manier. Omdat ik links en rechts kennissen en vrienden zag die met dezelfde gevoelens worstelden kroop ik in mijn pen en schreef een getuigenis over mijn ervaring in de hoop dat dit een gesprek zou starten." Wat ik hierna zou vertellen weet ik nu nog niet, dat zal de toekomt uitwijzen. Maar hoe fijn zou het zijn mocht ik daar bij jou zitten en me goed voelen, bewust van mezelf en mijn grenzen. Groetjes Wouter

Door Jakob (niet gecontroleerd) op 3 april 2020 – 14:42
Bericht: 
U heeft volkomen gelijk dat er op de arbeidsmarkt eerder naar zulke skills wordt gevraagd. Toch gaat het hier niet per se over de arbeidsmarkt. Het onderliggend onderwerp gaat over een gevoel dat deze hele situatie met zich meebrengt. Misschien is juist de focus op de arbeidsmarkt leggen het probleem. Of praten in termen van 'investering die nutteloos dreigt te worden'. De hele situatie is bij momenten al surreëel, laten we ons niet nog meer van onszelf vervreemden. Er wordt in deze tijd veel verantwoordelijkheid gelegd bij de jongeren/studenten, maar wij zelf (ik ben ook student) leggen sowieso ook al veel verantwoordelijkheid bij onszelf. Nu verdwijnt er nog eens een kader waardoor we nog meer op onszelf zijn aangewezen. In de slachtofferrol kruipen helpt inderdaad niks. Gevoelens delen wel. Ik denk eerder dat het hier om het tweede gaat. Mijn advies zou zijn: maak je niet teveel druk om je toekomstige werkgever. Maak je niet teveel druk om volgende week. Begin klein, desnoods met andere routines (loopschema, wandelingen...) om zo terug vertrouwen terug te winnen in je vermogen om je ergens achter te zetten. Zo heb ik het toch een beetje aangepakt. Kijk er misschien ook naar als een uitdaging op zich, een moment om je zwaktes te leren kennen, om uit het niets (of misschien een gevoel van niet/leegte) 'iets' te scheppen :)

Door Eva (niet gecontroleerd) op 4 april 2020 – 15:30
Bericht: 
Hey Wouter, Ik zat een aantal dagen terug in dezelfde situatie als jou. Mijn thesis raakte niet vooruit en de zelfstudie en vervangende taken stapelde zich op. Uiteindelijk heb ik eerlijk naar mijn proffen en promotor een e-mail gestuurd waarin ik zei dat ik moeite had met mij aan te passen aan het zwaardere takenpakket dat mij nu te wachten stond. Mijn tip: communiceer met je proffen en promotor je noden en ze zullen proberen je zo goed mogelijk te ondersteunen in je noden. Ik begrijp je frustratie rond de aanpak van de thesissen, momenteel krijgen enkel studenten die met praktische hindernissen zitten uitstel op de thesis deadline en wordt er nog met geen woord gerept over de mentale uitdagingen. Echter denk ik dat als je die aankaart bij je promotor je op veel begrip zal kunnen rekenen.

Reactie toevoegen