Laatste dag Gent Jazz: tolken voor dummies

ADJA 

ADJA is een Brusselse zangeres met bakken charisma en een stem die een beter bereik heeft dan een zendmast op een bergtop. Ze schuwt de symboliek niet: de nummers die ze brengt komen uit haar debuutalbum, en dat debuutalbum laat zich samenvatten in vier zorgvuldig uitgekozen tarotkaarten, zo vertelt ze het publiek. Twee daarvan zijn 'the wheel of fortune' en 'the cave', de andere twee vergeet ADJA in de roes van het moment te vermelden. Ze vertelt ons dat ze slechts zelden nummers brengt over romantische liefde, maar zich liever focust op andere vormen.

Zo gaan nummers zoals 'The Mirror' en 'Told You So' over conditionele vriendschappen die stuklopen en de confrontatie met jezelf achteraf. Op het einde van de set trakteert ze ons toch op haar enige romantische nummer én op haar droog gevoel voor humor. "We maken allemaal weleens dat mooie moment mee waarop we iemand tegenkomen en denken: 'Dit is voor altijd'. Het volgende nummer heet 'To be Naive'". De zaal is alvast mee. 

Johan Dupont Trio

Johan Dupont Trio bestaat - u raadt het al - uit een trio van piano, bas en drum. Hier komt er geen zang aan te pas, dus de pianist neemt de rol als frontman elegant over. Onder meer 'Arabesque', 'Psaume' en 'La Danse des Anges', allemaal liedjes uit hun kersverse debuutalbum 'Lydia', passeren de revue. Het Trio serveert instrumentale pianomuziek met een klassieke toets, die toch eigentijds klinkt. Ondanks het onmiskenbare talent van de pianist, weet hij mijn aandacht niet vast te houden.

Ik vermoed dat mijn GenZ-brein zo gefrituurd is door de dagelijkse portie doomscrollen dat ik niet meer in staat ben om te genieten van instrumentale muziek

Dat ligt niet aan hem: ik vermoed dat mijn GenZ-brein zo gefrituurd is door de dagelijkse portie doomscrollen dat ik daardoor gewoon niet meer in staat ben om te genieten van instrumentale muziek die haar tijd neemt. A propos, Dupont staat bekend als een van de beste pianisten in België, terwijl de redacteur die dit schrijft op elk feestje waar een piano staat een verbasterde versie van 'Für Elise' speelt om indruk te maken. Doe dus met mijn kritiek wat u wilt. 

Benjamin Clementine

Clementine start zijn set per ongeluk met een communautaire opener: "Are we in the Flemish part? We're delighted!" Het is niet de laatste keer dat de Brit, ooit begonnen als straatmuzikant, een reactie uitlokt van het publiek.

Zijn muziek kan niet samengebald worden in een pasklaar etiket, en vermengt catchy popinvloeden met meer experimentele soul. 'Toxicaliphobia', dat hij ongeveer halverwege de set inzet, is een mooi voorbeeld van opzwepende, meezingbare muziek in een eigenwijs sausje. Clementine is vaak rechtopstaand te vinden achter de witte vleugel, waar hij soms hard op uithaalt. Hij speelt begeesterd en begaafd, maar soms mist het geheel wat zachtheid.

Soms kan wat onbeholpenheid op de juiste plaats eens deugd doen

Op het einde van het optreden, tijdens het nummer 'Condolences', richt hij zich tot het publiek met een verzoek. Hij vraagt hen een vers uit het nummer spontaan te vertalen en mee te zingen in het Nederlands. Dat gaat natuurlijk gruwelijk de mist in, waarop hij dan maar het heft in eigen handen neemt. Hij vraagt een vertaling van een van zijn Vlaamse strijkers, en onderricht de massa als een interimtolk in hoe het moet. Wat volgt is een intiem moment waarop iedereen de onhandig vertaalde tekst - die niet binnen de melodie past - probeert mee te zingen. Soms kan wat onbeholpenheid op de juiste plaats eens deugd doen.

Kamasi Washington

In saxofoonland is Washington een van de groten der aarden.  Hij is ook dikke maatjes met Snoop Dog, al komt dat fait divers vooral zijn street cred en niet zijn muzikale palmares ten goede. De Main Stage zit gevuld tot aan de nok. Washington zelf is een sympathieke kerel die de afgeladen Main Stage olijk begroet en er zonder veel omwegen in vliegt. Hij blaast de boel van de eerste noot omver met zijn instrument van voorkeur, iets wat zo overduidelijk is dat zelfs de aanwezige redacteur, die van free jazz geen kaas heeft gegeten, het ook door heeft. Die sterke présence heeft hij evengoed te danken aan zijn arsenaal van competente begeleidende muzikanten. Het publiek eet van begin tot eind uit zijn hand. Daarbovenop laat Washington zich ook kennen als een familieman: hij brengt een nummer waar een melodietje bedacht door zijn dochtertje verwerkt in zit, en zijn vader staat naast hem op het podium. Dit was een waardige slotact geweest, en geen van de muzikanten die op Washington volgden, wisten nog uit zijn grote schaduw te treden.