Ik ben mijn trui deze ochtend in de les vergeten. Hoewel hij op een tweedehandsmarkt maar twee euro gekost heeft, zit ik een halfuur later angstig aan de deur van het lokaal te wachten in de hoop dat hij er na de les nog zal liggen.
Tijdens het wachten maakte ik bij mezelf enkele bedenkingen. Waarom durfde ik niet gewoon aankloppen en vragen of mijn trui er nog lag? Is het de angst om aangekeken en veroordeeld te worden door de volledige klas? Is het de onzekerheid of hij er nog ligt?
In ieder geval, na een halfuur wachten en toen alle studenten de klas uit waren, ging ik naar binnen. Mijn trui lag nog mooi op de plaats waar ik hem had achtergelaten.
Vooraleer ik naar huis ging, passeerde ik nog bij de winkel. Mijn hongerige blik viel op de pannenkoeken. Het aanbod was niet buitensporig, maar er was keuze. Zo’n dertig seconden had ik nodig voor het afwegen van de prijs, het aantal pannenkoeken en een visuele interpretatie van kwaliteit. De keuze was gemaakt. Naast me stond nog een student, die waarschijnlijk bezig was met dezelfde afwegingen. Zijn nabije aanwezigheid en blik op dezelfde frigo weerhield me ervan om meteen de pannenkoeken te nemen. Pas toen hij zich verplaatste naar een andere frigo nam ik de pannenkoeken.
Pas toen hij zich verplaatste naar een andere frigo nam ik de pannenkoeken
Waarom?
Mocht ik in beide gevallen de andere persoon zijn geweest, dan had ik er geen probleem mee gehad dat die sukkelaar zijn trui kwam halen, en die onschuldige student zijn pannenkoeken nam.
Dus wat in godsnaam hield me dan tegen?
Zou het de vrees zijn dat er toch iemand is die niet zo denkt? Iemand die niet op dezelfde golflengte zit?
Dat bracht me op het punt waar iedereen wel eens vaker komt: het zou toch makkelijker zijn mochten we met z’n allen wel op dezelfde golflengte zitten.
Mogelijks hebben Charles Michel en zijn kompanen hier ook last van.
Reactie toevoegen