Gent Jazz 1.5: slot op een (muzikale) hoogdag

H A S T

H A S T

Voor het tweede jaar op rij tekende jazz-amalgaam H A S T present in Gent en deze editie zelfs twee keer, ten gevolge van een stroompanne tijdens hun eerste set. Na hun passage vorig jaar en een persoonlijk gesprek, bracht de groep weinig nieuws onder de zon. Maar dat is in hun geval niet noodzakelijk negatief. H A S T schoof ons ook ditmaal immers een melodisch hoopje ongeregeld onder de neus en hield het moeiteloos in toom. Het dreigende en explosieve openingsnummer 'Blues' hield de menigte – en hun concentratievermogen, dat opvallend hoger was dan andere dagen – in een houdgreep.

In een mum van tijd werden de bombastische klanken uit het eerste nummer echter verruild voor tastbare soundscapes, die prima zouden passen in onze zondagochtendplaylist. Enkelen wisten even niet meer waar ze het hadden. Op het eerste gezicht leek het vijftal daardoor misschien nog op zoek naar zichzelf, maar laat u niet in de luren leggen: perfect getimede chaos is eigen aan muzikale kameleon H A S T.

Perfect getimede chaos is eigen aan muzikale kameleon H A S T

Instrumenten werden aanzien als persoonlijk proefproject en zo voorzag elke muzikant het geheel van een eclectische sound. Gitaristen Artan Buleshkaj en Roeland Celis creëerden mooie dynamieken in de stukken, die zelfs af en toe het vijftal bijna in harmonie brachten, tot het gegeven opnieuw compleet uit zijn voegen barstte. Saxofonist Rob Banken kondigde op het einde nog bescheiden het slotnummer aan: een voorsmaakje van de nieuwe ep die in het voorjaar van 2021 uitkomt. Vergeefs voor zij die zich al onbekommerd onderuit lieten zakken in de klapstoeltjes want de groep haalde daarvoor zomaar even de spreekwoordelijke sloophamer over het podium. Onder het motto 'alles kapot', liet H A S T ons in tergende spanning achter en dat doet alvast uitkijken naar het vervolgalbum.

Nordmann

Nordmann

De heren van Nordmann mochten, als intussen gevestigde waarde binnen de Belgische jazzrockscene, het slot van Gent Jazz 1.5 bezingen. Het werd een zwaarmoedige treurzang via de donkerste krochten van de mensheid. Mattias De Craene houdt zijn saxofoonklanken sober en zorgt op die manier voor een grauwe, mystieke sfeerschepping die ons in een windhoos meevoert over eindeloze vlaktes ver buiten de bewoonde wereld. Nordmann deed dienst als plaatselijke dementor en zoog occasioneel de ziel uit ons lijf. 

Een zwaarmoedige treurzang via de donkerste krochten van de mensheid

De band bracht dinsdagavond bijna uitsluitend nieuw materiaal, dat samengebundeld in het album 'In Velvet' in september zal verschijnen, en deinde bijgevolg weg van comfortzones voor het publiek. Heel wat meer elektronica, viel ons op, die de hypnotiserende spiraal makkelijk versterkten. Dreunende, oppompende ritmes lieten Gent Jazz op zijn grondvesten daveren en zweten tijdens een onheilspellende duik in de nacht. Tijdens 'Cascade(s)' ging het viertal bijna volledig op in de purperen mist. De Craene liet in zijn bindteksten merken zichzelf al spelende in vervoering te hebben gebracht. Geen idee wat de groepsleden nemen, maar wij willen het ook.

De 'nordmannen' zelf trokken tijdens hun bloedstollende optreden duidelijk richting het noorderlicht dat zijn paarsgroene tinten en magische atmosfeer voor de gelegenheid had uitgeleend om hetzelfde effect ook tijdelijk in Gent te bekomen. Nordmann maakte zijn reputatie daardoor ruimschoots waar en knoopte op magistrale wijze een einde aan veertien dagen zittend festivallen op de Gentse jazzsite.