In 'Dossier 137' schetst regisseur Dominik Moll een pessimistisch beeld over politiegeweld en het gebrek aan juridische vervolging voor de agenten die het begaan. Zelfs in fictie staan de personages even machteloos tegenover als in de realiteit.
Een disclaimer aan het begin van de film maakt duidelijk dat de gebeurtenissen in de film fictief zijn. Toch gebruikt regisseur Dominik Moll echte gebeurtenissen tijdens de protesten van de gele hesjes uit 2018 als een kader om de complexe problematiek van politiegeweld te verkennen.
In de film volgen we Stéphanie Bertrand, gespeeld door Léa Drucker, die als onderzoeker bij het IGPN (De Franse equivalent van de Dienst Intern Toezicht van de Belgische positie) wandaden gepleegd door politieagenten moet onderzoeken. Na een bijzonder woelige nacht van protest in Parijs belandt dossier nr. 137 op haar bureau: een jonge man aan het hoofd geraakt door een rubberkogel, afgeschoten door politieagenten, heeft er ernstige hersenschade aan overgehouden. Wie heeft het schot gelost en waarom? Aan Bertrand om de zaak te onderzoeken en te achterhalen of de politieagenten gerechtigd waren in hun handelen. Al snel merkt ze echter dat velen binnen de politie niet staan te springen om mee te werken aan het onderzoek en liever hebben dat de waarheid niet aan het licht komt.
Meerdere perspectieven
Hoewel Moll duidelijk politiegeweld wil aankaarten met de film, slaagt hij erin om een genuanceerd beeld te presenteren. Als 'politie van de politie' bevindt Bertrand zich in een bijzondere positie. Familieleden van het slachtoffer hebben weinig vertrouwen dat ze erin zal slagen om het recht te laten geschieden. Haar ex-man en diens nieuwe partner, die ook allebei bij de politie zitten, beschouwen haar als een 'verrader' die eropuit is om collega's te straffen. En haar zoon schaamt zich om het feit dat zijn ouders politieagenten zijn en vertelt haar dat "Iedereen de politie haat". Zo vertegenwoordigt elk personage een bepaald perspectief om naar de problematiek te kijken.
Verwacht dus geen intense actiescènes of auto-achtervolging, maar wel langdradige scènes waar de inspecteurs de feiten nauwkeurig uitstippelen aan de hand van camerabeelden die ze ettelijke malen opnieuw afspelen om te achterhalen welke agent precies het schot gelost heeft
Realisme
Tussen de originele beelden geschoten voor de film verweeft Moll echte beelden van de protesten uit 2018. Hierdoor krijg je als kijker een waarheidsgetrouw beeld van hoe het er in 2018 aan toe ging. Maar ook op vlak van het onderzoek en de politieprocedures doorheen de film schuwt Moll niet om de realiteit te tonen: Die is namelijk vaker dan niet bijzonder saai, langdradig en een nachtmerrie aan bureaucratie. Verwacht dus geen intense actiescènes of auto-achtervolging, maar wel langdradige scènes waar de inspecteurs de feiten nauwkeurig uitstippelen aan de hand van camerabeelden die ze ettelijke malen opnieuw afspelen om te achterhalen welke agent precies het schot gelost heeft.
Verdict
'Dossier 137' slaagt erin om niet in gangbare stereotypes te vervallen waardoor de kritische kijk op de werking van de politie niet zomaar opzij geschoven kan worden als anti-politie propaganda. Hoewel de film, met zijn speelduur van bijna twee uur, net iets te lang uitloopt, zorgt de aangrijpende eindscene dat je 'Dossier 137' niet meteen zal vergeten.
Reactie toevoegen