Orange is the New Black: het zevende seizoen

Toen ik klein was en moest wenen of bang was van iets op tv, zei mijn moeder steevast hetzelfde: “Shhht, het is niet echt hoor.” Dat bracht me terug, want aangezien ik vooral naar fantasy keek, was het vrij onwaarschijnlijk dat het echt zou gebeuren. Tegenwoordig kijk ik vaker naar drama’s, en is een traantje juist datgene waar ik actief naar op zoek ga. Bij het recentste seizoen van Orange is The New Black kwamen de tranen ook, maar was ik er niet naar op zoek. De huilbuien waren het gevolg van een hartverscheurende realisatie: dit is wél echt.

Aan het einde van het vorige seizoen zagen we hoe Blanca Flores, denkende dat ze vrij zou komen, afgevoerd werd door ICE, de Amerikaanse immigratiedienst. Het vervolg leidt ons langs de centra waar immigranten in de Verenigde Staten worden vastgehouden in afwachting van een besluit over hun lot. Litchfield Penitentiary mist in vergelijking hiermee slechts wat sfeer en gezelligheid. Het publiek krijgt verhalen van nieuwe en reeds bekende personages uit alle hoeken van de wereld, en ook elk hoekje van mijn hart was verscheurd.

De volgende alinea bevat spoilers voor het echte leven en voor de serie Orange is the New Black. De mensenrechten van de personen in de detentiecentra worden niet gerespecteerd. Ze krijgen geen bijstand van een advocaat en geen privacy. Kinderen worden weggescheurd van hun ouders. De ouders hebben weinig tot geen hoop om hun kinderen ooit weer te zien. Er is amper gelegenheid tot contact met de buitenwereld, of het nu is om hulp te vragen of om te weten hoe het is met familieleden. Kinderen worden berecht zonder advocaat, soms zelfs zonder te weten wat een advocaat is. Mensen worden teruggestuurd naar landen waar ze vervolgd of vermoord kunnen worden.

De rest van de verhaallijnen biedt ons af en toe ademruimte tussen de harde realiteit door. Spijtig genoeg is Piper nog steeds het meest irritante personage, maar ook zij verdient haar schermtijd. Zij en enkele anderen groeien door tot een plaats waar ze met een gerust hart kunnen achtergelaten worden aan het einde van het seizoen. Hoewel de humor en luchtigheid van de eerste paar seizoenen er voor een groot deel uit zijn, kan er af en toe wel een grinnik af. De laatste jaren kende deze serie een dal, en vele kijkers waren het terecht wat moe geworden, maar er werd opnieuw een heuveltje opgeklommen, van waarop met trots kan afgezwaaid worden.

Dit komt onder meer omdat er serieuzere thema’s aangesneden worden. Het gaat over recidivisten, de kwetsbaarheid van net vrijgekomen gevangenen, de toestanden in Amerikaanse gevangenissen en de nood aan hervorming van het gerechtssysteem in de Verenigde Staten. U wordt geëntertaind, en u leert bij. Krijgt de Amerikaanse kijker ook empathie, dan is een deel van het verhaal voor hen werkelijkheid geworden. Het Poussey Washington Fund werd opgericht om geld in te zamelen voor acht non-profits die zich inzetten voor de echte vrouwen achter deze personages. Heb je nog een zakdoekje over? Neem eens een kijkje naar dit bingebaar gegeven. Als je enkele seizoenen geleden bent blijven hangen, bekijk gerust een recap en begin hier met aflevering één. ’t Is de moeite.