QR: een slangetje

Haast u langzaam

Het concept van de QR-code werd bedacht door Masahiro Hara tijdens een spelletje Go gedurende een middagpauze in 1994 (laat dit een argument zijn voor een technotopia met werkweken van vier dagen en betaald verlof à volonté). Masahiro Hara ontwikkelde de technologie met zijn team in een onderafdeling van een Japanse autoconstructeur. Meerdere barcodes per product betekenden een hoop scanwerk; het maakte de ledematen moe. Insert de QR-code, een matrix die tot 200 keer meer informatie kan dragen dan een barcode.

Anatomie van de Code

Een QR-code is redundant. Dat betekent dat je een deel ervan kan afdekken of bestrooien met cornflakes of koffie zonder dat de leesbaarheid verloren gaat. Dit komt door een speciaal soort algoritme dat extra informatie produceert; het springt in de bres als een deel van de code onleesbaar is. Je hebt dus nooit de hele QR-code nodig. De mate van redundantie kan je trouwens aflezen in de twee pixels in de linkeronderhoek. 

De eigenlijke inhoud van de QR-code wordt gegenereerd als een tetrisslang die de lege ruimte kronkelend opvult. Omdat er soms toevallig een grote zwarte of witte plek of lijn kan ontstaan en dit het lezen moeilijk maakt, wordt er over de tetrisslang nog een filter gezet die bepaalde pixels omwisselt. Verschillende filters worden dan getest om de lijnen en grote kleurvlakken op te breken, waarna de beste toegepast wordt. Je kunt het vergelijken met het kiezen van een zonnebril voor je de deur uit gaat. 

Reflectie

Net zoals de plaats in je koelkast is de informatie in een QR-code beperkt. Iemand heeft wel eens geprobeerd heeft om de volle capaciteit van een QR-code te gebruiken door een game in de maximumcapaciteit van 3 kilobyte te proppen. De code wordt meestal gebruikt voor hyperlinks en cijfercodes: informatie die je eigenlijk ook zelf zou kunnen lezen en doorgeven. Op het eerste gezicht is het dus niet moeilijk om de QR-code onderuit te halen: een banale sticker die de papieren wereld verbindt met de digitale wereld, was dat echt nodig? Andere technologische hoogstandjes slagen er bijvoorbeeld al decennia in om geprinte tekst om te zetten in digitale tekens. Wifi en bluetooth zijn trouwens ook in staat om jouw gsm te bereiken om een korte boodschap met een link of bevestigingsnummer te tonen.

Een banale sticker die de papieren wereld verbindt met de digitale wereld, was dat echt nodig?

Toch spreekt de QR-code aan door zijn snelheid en eenvoud. Het bespaart lees- en typwerk, en oneindig veel zoekwerk en gefriemel met wachtwoorden en inloggegevens. QR-codes waren tien jaar geleden nog een nieuwigheid en zijn nu niet meer weg te denken uit ons dagelijks technocratisch bestaan. De digitale stickers maken miljarden betalingen mogelijk, identificeren mensen en producten, en gaven jou de menukaart van je lokaal restaurant wanneer de papieren versie ziektekiemen kon verspreiden. Niet slecht voor een 'barcode deluxe', of een brainstormsessie tijdens een spelletje Go.