In de buurt van het Sint-Annaplein zie je haar wel eens lopen. Altijd onderweg, met partituren en autosleutels steevast in de hand. Ook een jaar geleden was Julie volop bezig, toen met haar baliestage. Toch miste ze iets dat onmisbaar blijkt in de wonderlijke wereld van de advocatuur: passie. Toen ontdekte ze ook dat haar been, dat jaren geleden was gebroken na een skiongeval, niet correct genezen was. De enige oplossing? Het opnieuw (gecontroleerd) laten breken.
Julie besloot op dat moment om zowel professioneel als persoonlijk te revalideren. Ze hing haar toga aan de haak, liet haar been opereren en begon tijdens haar revalidatie op zelfstandige basis bijles te geven. Ze leert haar studenten komaf maken met verwachtingen van ouders, vrienden en de maatschappij, en voegde ook zelf de daad bij het woord. Ze besloot om naast een educatieve master ook een opleiding klassieke zang te volgen aan het conservatorium. Zo hoopt ze een loopbaan in het onderwijs te combineren met een juridische functie in de culturele sector en wil ze daarnaast ook zelf als artiest aan de slag.
Ambitieus in al haar doelen gaat Julie zo op zoek naar divine exhaustion: uitgeput raken door bezig te zijn met je passie(s). Natuurlijk moet je eerst durven zoeken naar dat ene pad dat leidt tot deze begeerde vermoeidheid, en effen is dat pad allerminst. Volgens Julie is dat ook de bedoeling. Loop eens hard tegen de muur, verander van gedacht en neem dan weer een andere beslissing. Probeer vooral niet te lopen in de verkeerde richting, maar te struikelen in de juiste.
Reactie toevoegen